Laat me maar even alleen.

Donderdag om 16u waren mijn ‘kostbare’ spulletje in de kluis gedaan. Het gevolg was dat ik mijn gsm niet meer binnen handbereik had. Vrijdagmorgen rond 8u heb ik hem aan de verpleging gevraagd… want op het thuisfront wisten ze nog altijd van niets. Nu ze wisten dat een stoma voor de chirurgen een eenvoudige ingreep is.

Ik liet hen kort weten dat de stoma was geplaatst en aan zijn job was begonnen… en ook dat ik voor vandaag even geen bezoek zou willen. Ik voelde me echt niet goed en zo moe, maar daar hadden ze al snel een verklaring voor. Ik kreeg koorts!

Een hele normale reactie van het lichaam na deze ingreep.

Even later stond er weer een trio aan mijn bed. De chirurg legde uit dat de stoma was geplaatst aan het begin van de dikke darm en dat de bedoeling ervan is om me meer comfort te bieden. Klinkt misschien raar, maar het is wel zo. Ge moet niet meer rechtstaan om naar de wc te gaan.

Hij liet ook weten dat ze tijdens de kijkoperatie wat meer zicht hadden gekregen op het beestje en dat het er blijkbaar een niet zo vriendelijk iets uitzag.

De dokter vertelde daarna dat ze volgende week met de familie rond de tafel gaan zitten om de bevindingen en mogelijke therapieën te bespreken, maar dat we nu nog even geduld moesten hebben tot de resultaten van de biopsie gekend zijn.

Ze wilde ook de maagsonde afsluiten en kijken of ik dan misselijk zou worden. Als ik me goed zou blijven voelen en niet meer zou braken, zou dat al een eerste stukje darm minder worden… ook al is het er ééntje van plastic: Voor wie het moeilijk vindt om af en toe tussen de lijntjes te kunnen lezen: de maagsonde zou als alles meezit snel kunnen worden verwijderd.

Mijn volgende opdracht was om op de steekpan te gaan. Die pogingen leverden niets op, dus moesten ze opnieuw op zoek naar een volgend gaatje. Ongelooflijk hoeveel van die buisjes er aan ons lichaam kunnen worden gekoppeld, maar die blaassonde zorgt toch ook weer voor extra luxe. Als je ziet met hoeveel liefde de verpleging al die zakjes leegmaakt terwijl jij niets moet doen, kan je dit alleen maar een vijfsterrenhotel noemen.

In alle luxe en onder het wakende oog van heel wat lieve verpleegkundigen, gaan we nu zoveel mogelijk proberen te slapen… en zo snel mogelijk proberen te herstellen van de ingreep.