Het beestje kreeg een naam

In onze kamer op spoed zaten we allebei opgelucht omdat er eindelijk gericht actie kon worden ondernomen. Ze spraken over een sonde, een mogelijke  operatie… maar ik moest sowieso worden opgenomen. Ik was blij en opgelucht, want eindelijk zou die pijn en misselijkheid verdwijnen. 

Een halfuurtje later kwam arts nummer één terug op bezoek. Hij vroeg: ‘heeft de dokter zonet nog wat extra uitleg gegeven?’ Euhm, neen…

En toen kregen we een verhaal te horen dat wazig binnenkwam. Die obstructie was het gevolg van weefselaangroei. U hebt darmkanker… en opnieuw was ze weg. Mijn wereld stortte in en Luc begreep er niks van.

Opnieuw kwam de eerste dokter binnen om ons nog wat te informeren. Ze gaan een kamer voor je klaarmaken want we willen zo snel mogelijk weten van waar die kwaadaardige tumor komt. Kwaadaardig? De uitleg die volgde hebben we geen van beiden gehoord. Onze wereld stond plotseling op zijn kop.

Ik vond het belangrijk om onze kinderen in te lichten, Luc wilde nog even wachten… misschien hadden ze zich vergist.

Ik nam mijn telefoon en belde elk van mijn kinderen. Ze waren opgelucht omdat ze dit toch snel hadden ontdekt. En in België kunnen ze toch al veel!

Zelf had ik ook nood om iemand in vertrouwen te nemen. Ik luchtte mijn hart op bij Lieve.

Alles ging plots in de hoogste versnelling. Ik werd naar mijn kamer gebracht op de afdeling oncologie. Dit voelde zo onwerkelijk. Er werd een infuus aangelegd met vocht en een middel om me minder misselijk te voelen. Tegen de pijn kreeg ik Dafalgan. Luc bleef nog even bij me op de kamer, maar nadat hij vertrokken was leek het alsof ik in een droom was terechtgekomen. En voelde ik in mijn buik geen beestje meer rondkruipen, maar wel een monster. 

Die nacht was zwaar. Regelmatig rolden de tranen bij het besef dat zoveel geplande dingen niet meer zouden kunnen doorgaan. Voor mij begon plots een nieuw leven, een leven na 3 april dat nooit meer hetzelfde zou kunnen worden als mijn vroegere leven.