Af en toe een goeie dag?

Mijn nacht zal wel in orde zijn geweest, want ik herinner me toch niks speciaals. Het valt me wel op dat de dagen stilaan meer en meer in elkaar overgaan, mijn tijdsbesef veranderd en dat ik steeds meer en meer in het nu kom. Af en toe vraag ik nog wel eens welke dag het is, maar een paar minuten later weet ik het al weer niet meer… en uiteindelijk maakt het ook niets meer uit.

We hadden meer kracht, minder pijn, meer bewegingsvrijheid, iets meer eetlust… en ik was klaar om me over te geven aan die douche. Zo vreemd die eerste echte confrontatie met mijn ‘nieuwe’ lichaam. Ook al was ik geen bodybuilder er waren toch nog een beetje spieren die het bij elkaar hielden.

Ik moest in mijn nakie op een stoel zitten en er werd water over me gespoten… ik kon van de wasbeurt niet echt genieten. Hierna werden mijn haren gewassen en de rest deed ik zelf, maar daarvoor koos ik voor het water aan de lavabo. Nadat ik terug op mijn bed zat, merkte ik wel dat het me deugd had gedaan en deden de complimentjes van de verpleegsters me goed. Eindelijk geen frituurvetkapsel meer. 

Ik kreeg bezoek van de kiné, diëtiste en dokter. De diëtiste was blij dat ik een manier heb gevonden om de bijvoeding op te nemen. Ik zet mijn wekker elk uur, neem een slok en drink onmiddellijk wat water… en het glijdt rustig binnen in dit lichaam.

Met de dokter heb ik nog eens een goeie babbel gehad. Het is echt belangrijk dat we goed weten wat we aan elkaar hebben en dat ook zij mijn noden en wensen kent.

Tot aan 16u heb ik wat geknutseld, gehaakt, gelezen en natuurlijk geslapen… en daarna mocht ik genieten van mijn gezelschap. Blijkbaar had ik een tetterdag. We zijn ook samen even naar de Delhaize in de inkomhal gewandeld. Onderweg moesten we de trappen op… het is gelukt op mijn ‘nieuwe’ tempo. 

Rond 17u45 is Luc aangekomen en intussen was ik al aan het eten. Het deed hem deugd om te zien dat ik er niet alleen maar naar staarde, maar er ook van in mijn mond stak.

Hij is tot 21u gebleven en iedereen liet ons rustig met ons tweetjes. Alleen de wondzorgverpleegster hield ons even gezelschap. Ze doen hun best om dat kleine gaatje dicht te krijgen. Is misschien voor de buitenwereld maar peanuts en qua pijn en verzorging is het dat ook… maar het zou zo fijn zijn, moest er nog eens een keer iets ‘normaal’ gaan.

Ik weet dat als ik binnenkort even naar huis mag, we die nachtmerrie zullen moeten meenemen… maar wat zou ik op dit moment zo graag nog eens een keertje thuis willen zijn!