Ar en toe een beetje ziek

Gisteren was de derde dag op rij dat ik me ‘s morgens misselijk voelde en dat het me heel veel moeite kostte om aan de dag te beginnen. Ook het eten bleek steeds minder goed te gaan.

Het enige wat opviel was dat ik al drie dagen op rij een lichte temperatuurstijging had bij de eerste meting. De nacht was eigenlijk het langste moment dat ik zonder Dafalgan deed. En zo kregen ze het vermoeden dat er misschien iets werd onderdrukt? Ze zouden de Dafalgan even laten en kijken naar wat mijn lichaam dan zou doen… en we hoefden niet lang te wachten want de koorts kwam al snel boven water. Onmiddellijk begonnen er een aantal bloedafnames en plaatste ze een nieuw infuus tussen de blauwe plekken.

Het antibiotica dat ze me gaan toedienen zou straf spul zijn… in mijn fantasie zie ik nu overal in mijn lichaam jagertjes in het rondschieten op zoek naar indringers. Hopelijk vallen ze wel niet flauw als ze dat monster tegenkomen.

We weten de volgende dagen dus weer wat doen: aansterken en wachten op de resultaten van de bloedafnames.

 

Voor de rest was het een typische ziekenhuisdag. Verzorging, opvolging en genieten van het bezoekuur… ook al vielen die oogjes wel eens toe. 

PS: ik wil even iets kwijt of misschien voor sommigen wat meer duidelijkheid geven. 

Ik weet dat er mensen op de blog zouden willen reageren. Voor mij is de blog een manier om aan de buitenwereld te laten weten hoe het met me gaat en ook een beetje een vorm van therapie om met deze ziekte om te gaan.

Het is niet bedoeld om via deze weg met elkaar te communiceren. Er komt al zoveel informatie op ons af. Brand een kaarsje, duim voor me… of denk gewoon even aan me. Wil je me graag iets persoonlijks laten weten, stuur me dan een kaartje… ik merk ook dat het mijn kinderen deugd doet te weten dat  we er niet alleen voor staan.