De eerste kleine veranderingen

De laatste uurtjes thuis voelde ik me wat meer draaierig en tijdens de autorit wist ik ook niet waarom ik me zo vreemd voelde. Ik voelde me niet misselijk maar toch?

Nadat ik een halfuurtje in het ziekenhuis terug was, kwam de dokter langs. Ze zag hoeveel deugd me dit ene nachtje had gedaan. Ik kon haar ook vertellen dat de kinderen waren ingelicht en dat ik klaar was om te vechten.

Ik vertelde haar ook dat ik me wel wat vreemder voelde en dat de pijn veel beter was. Ze zei me dat de pleister zijn werk begint te doen en dat dit alles komt omdat ik nu aan de drugs zit. Dat was even slikken… Ze was ook ontzettend trots op me omdat ik zelf met mijn kinderen het gesprek ben aangegaan. 
Even leek ik alles aan te kunnen!

Om 15u zou Mirthe komen. Ze had het heel zwaar en wou bij me zijn. Ik wou dat ik al haar vragen kon beantwoorden, maar het enige wat we nu moeten hebben is geduld en vertrouwen in de dokters.

We hadden een fijne namiddag. Af en toe knuffelen, een traantje laten en vooral veel praten. Het was zo fijn om te horen dat ze zei dat ik een geweldige oma ben. Sem ziet jou zo graag… en ja, ik Sem ook. Net zoals ik mijn kinderen en Luc graag zie. Hoe komt het dat dit op zo een moment zoveel eenvoudiger is om dit uit te spreken? 
Ik moest haar ook wel uitleggen over hoe ik nu word beïnvloed door die drugs. Wees gerust, ik voel me niet euforisch… maar toch, ik zou zeggen minder verdrietig?

‘s Avonds kreeg ik nog bezoek van Arnout met zijn vriendin en van Luc. Aan Luc had ik gezegd dat hij niet moest komen omdat het al vrij druk was geweest. Maar ik kan hem ‘nog’ niet tegenhouden. Waar ik tot enkele weken geleden moest smeken om gewoon een avondje bij mij te blijven, zal ik nu veel moeite moeten doen om hem een dagje bij me weg te houden.

Nu iets wat hen allemaal opviel was het effect van die morfine. Ze hadden het gevoel dat mijn gevoelens meer zijn afgevlakt. Ik merk ook wel een verschil, maar ik ben vooral blij dat ze die pijn en misselijkheid na drie weken eindelijk wat hebben weggenomen. 



Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Een beestje uit India

Op 22 februari begon mijn avontuur naar India, een reisbestemming die maar weinig mensen om me heen begrepen. Nu het was niet zozeer een keuze, het was gewoon een kans om een keer buiten Europa te gaan, dat op mijn pad kwam. Het was een schitterende reis en wat ik op dat moment zeker wist was dat ik in dit land nog wel andere plekken wilde ontdekken. Mijn volgende keer zou ik samen met Luc naar Rishikesh gaan. In onze studententijd luisterden we graag naar die krakende elpees van The Beatles. Met Luc naar Rishikesh gaan, een plek waar het schitterende witte album van The Beatles werd geschreven, dicht bij de Himalaya… dit leek een topidee. Af en toe beetje nostalgie moet kunnen. Het was een mooie reis door een klein deel van India. We bezochten plekjes waar de locals kwamen, genoten van hun heerlijke thees en durfden het na enkele dagen aan om streetfood te eten. De reis was een echte cultuurshock, maar de grootste shock voor mij was mijn thuiskomst. Zondagavond op 9 maart maakte ik me...
Meer lezen

Van eerste naar vijfde versnelling

Vandaag maandag zouden de onderzoeken starten. Ik was er klaar voor of toch niet?  Bij het wakker worden voelde ik me zwakker. Ik had wat buikpijn en wou proberen op het potje te presteren, maar dit lukte me niet. Ik werd alleen maar onwel. Alarm! Bloeddruk was de hoogte ingeschoten en ik kon niet meer op mijn benen staan. Zelfs mijn ogen openhouden was te veel gevraagd. Ik kon alleen maar slapen… en af en toe even aan mijn blog werken.  Er werd beslist om met het bedje naar de CT-scan te gaan. Ik sliep en zij deden elk hun deel van het werk: me naar de scan rijden, een infuus prikken… geen idee hoeveel keer op die paar dagen ik al geprikt ben. Maar er zijn al heel wat blauwe plekken en verschillende aders worden opstandig en maken zich hard. Een uurtje na de CT-scan kwam de assistente even langs. Ze liet me weten dat er op de scan kleine bloedklonters in de longen waren te zien en dat ik vanaf vanavond bloedverdunners zou krijgen. Elke dag wel een nieuw kwaaltje bij. In de na...
Meer lezen

Het beestje kreeg een naam

In onze kamer op spoed zaten we allebei opgelucht omdat er eindelijk gericht actie kon worden ondernomen. Ze spraken over een sonde, een mogelijke  operatie… maar ik moest sowieso worden opgenomen. Ik was blij en opgelucht, want eindelijk zou die pijn en misselijkheid verdwijnen.  Een halfuurtje later kwam arts nummer één terug op bezoek. Hij vroeg: ‘heeft de dokter zonet nog wat extra uitleg gegeven?’ Euhm, neen… En toen kregen we een verhaal te horen dat wazig binnenkwam. Die obstructie was het gevolg van weefselaangroei. U hebt darmkanker… en opnieuw was ze weg. Mijn wereld stortte in en Luc begreep er niks van. Opnieuw kwam de eerste dokter binnen om ons nog wat te informeren. Ze gaan een kamer voor je klaarmaken want we willen zo snel mogelijk weten van waar die kwaadaardige tumor komt. Kwaadaardig? De uitleg die volgde hebben we geen van beiden gehoord. Onze wereld stond plotseling op zijn kop. Ik vond het belangrijk om onze kinderen in te lichten, Luc wilde nog even wac...
Meer lezen