De eerste stappen naar therapie

De nachten verlopen heel goed, maar de ochtenden zijn het zwaarste deel van de dag. Ik voel ‘s ochtend altijd meer activiteit in mijn onderbuik en die ‘pijn’ maakt me dan weer misselijk… waardoor mijn ganse dag wordt verstoord.

Onze missie op dit moment is de pijn en misselijkheid leren voor zijn. Voor mij wil dit concreet zeggen dat ik goed moet leren voelen of ik maar een ietsiepietsie pijn voel. 

Gene gemakkelijke… maar moeilijk gaat ook.

Het werd dus een dag van veel slapen en proberen iets te eten. Na de middag heb ik extra medicatie genomen en waren er mijn twee vaste bezoekers: dokter en kiné.

Terwijl ik verder sliep, zorgde de kiné ervoor dat mijn beentjes toch de nodige beweging kregen. 

Rond 15u begonnen de medicijnen hun ding te doen en kon ik me voorbereiden op mijn hoog visite: Luc en mijn 3 kids. We zouden samen allemaal worden ingelicht door de supervisor over mijn vervolgtraject. Het wordt sowieso chemotherapie! 

Genezen zal ik nooit meer, maar ze gaan wel proberen de tumor te bestrijden. Ze denken momenteel al wel aan een bepaalde therapie om te starten, maar de laatste 20% van de resultaten van de biopsie moeten hiervoor nog gekend zijn. Er werd ons ook uitleg gegeven over een studie waar ik zou aan kunnen deelnemen…nooit gedacht dat ik na mijn 50ste nog zou gaan studeren. Eigenlijk zou ik willen dat het zelf nog iets nieuws leren was. Het grote voordeel van deelname aan zo een studie is dat je van zeer dichtbij wordt opgevolgd. Het sprak ons dus allen wel aan. Om te kunnen deelnemen zullen we eerst nog voor enkele andere testen moeten slagen.

Nadat alle info was gegeven was het tijd voor de vragenronde. En de moeilijkste vraag kwam eerst: hoelang geven jullie mama nog?

Statisch gezien, is er na 5 jaar nog 50% van de mensen met mijn kanker nog in leven. Wat zijn mijn voordelen: leeftijd en een algemene goede gezondheid. Wat speelt in mijn nadeel: de obstructie. De stoma moet hier het nodige comfort voor kunnen blijven bieden, maar die constant opgezette buik voelt echt niet aangenaam. Maar als ik terug meer zal kunnen bewegen, zal die hopelijk wat slinken.

Twee maanden na de start van de therapie zal er met een CT-scan worden gekeken hoe de tumor reageert. Moest er geen verandering zijn, dan zal er een andere therapie worden opgestart. Er zijn blijkbaar nog heel wat uitwegen. 

Tijdens de behandelingen staat maar één ding centraal en dat is mijn levenskwaliteit. De balans moet in evenwicht blijven en alleen ik kan voelen waar het meeste gewicht hangt. 

We hebben nog even gezellig nagebabbeld met de kinderen en na wat grapjes, die ons helpen om te relativeren, kon ik hen allen met een goed gevoel laten vertrekken. Het zal een ander leven worden, maar de kleine dingen zullen veel meer worden gewaardeerd.