Dit monster werd een ontembare leeuw

Na een woelige donderdagnacht probeerde ik vrijdag met frisse moed de dag aan te vatten. Ik weet dat het geen gemakkelijk parcours zal worden, maar als je omringd wordt met voldoende mensen die van je houden, kan je net iets meer.

Rond 10u kwam de dokter langs  en kreeg ik een laatste tik uitgedeeld. Op de scan had de oncoloog gezien dat er ook uitzaaiingen waren op de eierstokken, lever en in het buikvlies. Het verdict: ongeneeslijk ziek!

Er ging zoveel door me heen. Gaat Sem me ooit leren kennen, kan ik nog naar de trouw van Arnout, ga ik nog kunnen badmintonnen…maar vooral… hoe breng ik dit nieuws aan mijn kinderen.

Het enige wat ik nog kon doen, was wenen. We hebben elk onze eigen ouders ingelicht en ik zou in het weekend zelf praten met de kinderen. Mijn wereld stond plotseling helemaal op zijn kop.

Spijtig genoeg was het intussen al vrijdag en zou ik moeten wachten tot maandag voor onderzoeken. Ze hebben wel geprobeerd om me er tussen te krijgen, maar het is niet gelukt. Ons geduld werd weer op de proef gesteld.

Vrijdagavond belt mijn zoon. Hij is duidelijk boos en ik hoor vooral zijn machteloosheid. Ook is hij enorm in de war. Waarom gebeurden vandaag niet al die onderzoeken, konden ze die mens met wat vocht in zijn knie niet afbellen en die plaats aan jou geven. Hoe erg is het dan eigenlijk? Geef toe, met het nieuws van de uitzaaiingen dat ik vanmorgen kreeg was het niet eenvoudig om me ‘stoer’ te houden. Ik moest eerlijk met hem zijn! Niet dat ik er me goed bij voelde om dit via de telefoon te vertellen, maar deze jongen had duidelijk nood aan eerlijke informatie. Gelukkig was zijn vriendin bij hem en wist ik dat hij zich kon laten troosten. Maar, ze mochten hier met niemand over praten!

Zaterdagmorgen had ik een goed gesprek met de dokter. Ik zou de meisjes, die vandaag op bezoek kwamen, inlichten. Twee jongvolwassenen die net in de fase zitten van ‘ik zou later dat zo doen of zeker niet zo doen’. 

Als je het geluk mag hebben om mama te zijn van zowel een jongen als een meisje, dan weet je dat die relatie zo anders is. Mijn zoon is dikwijls mijn luisterend oor geweest, mijn hulp om mijn dochters soms beter te begrijpen. Met hen kon ik moeilijker praten. Luc zei altijd: ‘zet nen hoop vrouwen samen en het is ambras’. Niet dat wij veel ruzie maakten, maar we hadden elk onze eigen gedachten… en daar bleef het bij. 

Toen ik hen zaterdag het nieuws bracht, vond ik het leven even heel onrechtvaardig. Ik had hen altijd beschermd, de kans gegeven om hun eigen leven uit te bouwen en was zelf stilaan klaar om geen helikoptermoeder meer te zijn. Ik zag hoe ze elk met hun partner op hun eigen plekje gelukkig werden en wij konden stilaan ook meer met ons tweetjes beginnen te genieten.

Ik bracht het nieuws aan hen zonder hun partners erbij en zag hoe hun wereld instortte. We kunnen elkaar op dit moment alleen maar steunen en troosten. En er zullen veel vragen nooit beantwoord worden.