Een rustige zondag

Vandaag was ik wat rebelser. Rond 8u30 start de dag met enkele klassiekers: bed opfrissen, gewassen worden en eten. Ik weigerde om yoghurt te eten en mee te werken aan de verzorging want ik begreep niet waarom die maagsonde nog niet weg was. En nog minder hoe ik in hemelsnaam nu ook maar deftig kon rechtop komen als je je precies een hond aan een leiband voelt. In mijn geval moet je dan weten dat het over drie leibanden gaat met nog wat gewicht aan. 

Als ontbijt kreeg ik uiteindelijk een warme pudding. Dit was genieten, maar vooral ook omdat ik bij elke hap dacht aan het uitlikken van de pot na het maken van pudding thuis met de kids. Hier had ik altijd wel hulp bij. 

Daarna koos ik om gewoon maar de tijd wat te doden met slapen. Rond 11u30 vroeg ik wanneer de dokter zou komen. Dat kon nog even duren, maar tien minuten later was hij daar. Blijkbaar stond in mijn dossier dat ik nog had gebraakt en dat ze de maagsonde nog een keer hadden moeten het werk laten doen. Vijf minuten later werd die sonde dan eindelijk toch verwijderd en voelde ik regelmatig een glimlach op mijn gezicht verschijnen.

Ons middageten werd een soepje en wat puree! Was me dat genieten. Ik voelde me wel wat onzeker, maar toch ook een beetje happy.

Na het eten even tijd genomen om te rusten. Ik voel werkelijk na een maaltijd mijn buik opspannen en dat wat er te veel is, zijn weg naar buiten moet zoeken. Wat met die omleidingen en wegversperringen natuurlijk minder evident is. Het zijn geen leuke krampen, maar ik weet nu tenminste al vanwaar deze pijn komt.

Voor de rest heb ik me geconcentreerd op vlot uit het bed komen, allee dat is het doel. Aangezien ik hier toch niet veel anders te doen heb, kan ik mijn tijd ervoor nemen.

Het hoogtepunt van de dag was voor een keer het bezoekuur. Ik had nog eens zin in gezelschap. Amber en Tim kwamen langs en Luc bleef de hele tijdspanne. Af en toe wilde ik wel even rusten, maar het samenzijn en de babbeltjes om te ontdekken bij elkaar wat we elk op dit moment nodig hebben, deden me deugd. Spijtig genoeg zijn we allebei wel te veel bezig met de andere en te weinig met onszelf. Zolang hij genoeg afleiding heeft, lukt het wel… maar als hij alleen is, dan voelt hij zich ook heel alleen en is het verdriet veel meer aanwezig. Het belangrijkste voor hem zal zijn de juiste mensen vinden die begrijpen wat hij nodig heeft. Aan de toog met vrienden, tussen pot en pint, genieten van een goeie mop. Maar hij heeft ook nood aan die troostende schouder, een luisterend oor om even zijn verdriet te mogen delen. En daar zijn mannen geen helden in. Weet dat hij nooit zijn verdriet zal tonen tussen die pot en pint. Er is hier voor ieder van ons gezin psychische ondersteuning, het is aan hen om er gebruik van te maken. Of een andere vertrouwenspersoon te zoeken.

Ikzelf vind stilaan mijn weg op het mentale vlak en voel me sterker door het delen van mijn woorden en gevoelens via de blog.

Iets wat ik vrijdag niet vermeld had, was dat ik die dag ook bezoek kreeg van de bandagist. Vanaf  nu vrijdag ga ik een speciaal paar kousen hebben. Een korte en een lange, mijn naam wordt vanaf dan Pipi Langkous.