Elke dag blijft spannend

Een blok slapen en dan even wat wakker zijn, zo verlopen momenteel mijn nachten en dagen. Vandaag heb ik best een beetje stress. Ik hoorde daarstraks bij het bloed afnemen door de verpleegkundige dat vandaag, dinsdag, alle aandacht zou gaan naar mijn hart en de bloedvaten. 

Toen ze rond 8u30 mijn eten brachten en mijn lichaam zelf terug probeerde op te starten, moest ik al mee in de rolstoel voor een EKG en een TTE. Dit was niet zo fijn! De ochtend is mijn moeilijkste moment van de dag. Het lijkt wel alsof ik zwanger ben. Ochtendmisselijkheid, een stevige buik en dan een pijn die op weeën lijkt. Het is hun uiteindelijk gelukt om me mee te nemen en ik was heel blij toen ik op die onderzoekstafel mocht gaan liggen, want liggen was op dat moment het enige wat ik wou. 

Het onderzoek verliep rustig en dat deed me wel wat deugd. En mijn hart leek in orde.

Terug op de kamer vroeg ik om mijn theewater wat op te warmen en gingen we een poging doen om te eten. Ik presteerde het om een half boterhammetje te eten, mijn Movicol op te drinken, de Dafalgan op te lossen en leeg te drinken… en te genieten van mijn tasje thee. Maar na  tien minuten lag alles bij elkaar in zo een handig ziekenhuisbakje: nierbekken. Ik voelde me beter omdat mijn maag leeg was, maar ik werd plots heel bang en wou Luc heel dicht bij me. Na een gesprek met één van de verpleegkundigen, spraken we af dat Luc vandaag vroeger mocht komen. De onderzoeken en verzorging zijn vooral in de voormiddag en de dokter zou vandaag pas na de middag komen en dan zou ik deze keer niet alleen zijn.

Ik waste me, kleedde me aan  en deed een poging om mijn tanden wat op te frissen. Tandenpoetsen is één van de lastige dingen. Het lukt me zeker niet om ze grondig te poetsen.

De belangrijkste opdracht voor vandaag was het op zoek gaan naar woorden om vrienden en kennissen in te lichten. Sommige mensen waren al een tijdje op de hoogte van mijn zogenaamde virus en wilde stilaan toch wel weten of er nu al een oplossing was gevonden. Anderzijds waren er ook nog heel wat mensen voor wie dit bericht uit het niets zou komen. Maar ik kon dit niet langer blijven uitstellen!

Er kwam wel regelmatig wat inspiratie, maar even dikwijls stond er iemand aan mijn bed om me naar het volgende onderzoek te brengen of om te praten over de voeding, beweging, het mentale welzijn, de parameters op te meten…

Op een bepaald moment was het tijd voor een duplexonderzoek van de benen. Nu wou ik gerust mee met de rolstoel maar moesten we weer in bed mee.

Met dit onderzoek hoopte de dokters een verklaring te vinden voor de bloedklontertjes in mijn longen. De vaatspecialist leerde me dat een bloedklonter in de longen vaak ontstaat door een bloedstolsel dat meestal in de bloedvaten van de benen zit. En wat denk je dat hij vond? Inderdaad een grote bloedklonter in mijn linkerbeen. De bloedverdunners, die ze de avond ervoor waren gestart, zouden dus verder wel hun werk doen en mijn linkerbeen zou regelmatig stevig worden ingepakt. Vrijdag zullen er steunkousen op maat worden gemaakt want in de voorraad die ze op de afdeling hebben, zit er niets tussen dat voor mij past.

Als je denkt dat de tijd hier traag voorbijgaat of dat ik vandaag kans kreeg om me te vervelen. Niets is minder waar! Het was niet zo eenvoudig om in enkele woorden aan jullie uit te leggen wat er aan de hand is en hoe ik me voel. Je moet elk woord afwegen en goed weten wat je wil. En wat me opviel is dat wat ik nodig heb zeker niet hetzelfde is dan wat bijvoorbeeld Luc wil. Maar hij zal zelf zijn grenzen moeten bewaken. 

Nadat Luc rond ongeveer 13u bij me was, kregen we al snel bezoek van de diëtiste. Er was tijdens het teamoverleg beslist om mijn voeding aan te passen. Ik kreeg te horen dat ik geen vezels en geen vaste voeding meer zou krijgen. Alles zou worden gemixt en worden vervangen door smeerbare voeding en vanaf nu zouden de korstjes van de bokes af zijn. Ga ik nu nog wel groot worden?

Ze konden geen enkel risico meer nemen. Tijdens de coloscopie hadden ze gezien dat er nog maar heel weinig ruimte was en hadden ze ook vastgesteld dat ze niet meer voorbij de tumor konden kijken. 

Het worden even spannende dagen. Hoelang ga ik nog zelfstandig kunnen eten?

Nadat Luc weg was, heb ik nog bezoek gekregen van Amber en Tim. Daarna ben ik gaan slapen, want rust en slaap zouden heel belangrijk zijn a aa om te kunnen herstellen!