Het zal niet gemakkelijk worden.

Af en toe een beetje geluk zou leuk zijn, maar gelukkig kan ik tegen een stootje. Tot aan de operatie heb ik bijna alleen maar geslapen, kreeg ik weer heel veel informatie van de chirurg, dokter en die lieve vrouw die blijkbaar de hoofdverpleegster is… en nog een kort bezoekje van Lieve. Zoals het lot bepaalde om mij die tumor te geven, koos ik voor Lieve om haar iets dichter bij me te laten. Ze was de eerste die wist dat ik op zijn ‘Indiaas’ ziek was. Ik moest haar die donderdag wel bellen om te laten weten dat ik niet mee op uitstap kon. Nu weet dat ik met elk van  jullie wel alle dagen zou willen chatten of bellen, maar daar heb ik momenteel de kracht en energie niet voor. Als ik ook zelf moest te zwak worden om aan de blog te werken, dan weet ik ook dat Lieve me daarbij zal helpen. De info komt uiteindelijk, de ene dag al wat rapper dan de andere, ook wel tot bij jullie. Maar soms moet ik de dingen ook eerst zelf kunnen begrijpen of verwerken alvorens ik er kan over schrijven.

Op donderdag moest ik dus tot 16u wachten alvorens ze me kwamen halen voor de ingreep. De dokter had me vooraf een beetje ingelicht over wat er zou gebeuren. Ze zouden de tumor verwijderen en op die plaats de dikke darm sluiten met een stoma. 

Toen ik beneden aan het wachten was, kwam de chirurg langs om me te briefen. Hij liet me weten dat ze de tumor uiteindelijk niet zouden wegnemen omdat dit volgens de CT-scan te complex zou zijn. Ze zouden een kijkoperatie doen om wat meer zicht te krijgen op het geheel en een stoma plaatsen om te voorkomen dat die buik zou ontploffen. Met die woorden zei hij het wel niet, maar daar kwam het wel op neer. 

Na een kwartiertje kreeg ik het bericht dat ik terug naar de kamer zou worden gebracht. Er was een instabiele patiënt, waar zij als spoedchirurgen op dat moment, voorrang moeten aan geven. Uiteindelijk heb ik nog tot 22u moeten wachten… maar hierdoor kreeg ik nog enkele uurtjes extra slaap.

Om 2u werd ik in de operatiekamer wakker gemaakt en ik kon op dat moment alleen maar heel gelukkig zijn. Iedereen weet dat dit eerste kwartiertje in recovery verschrikkelijk is, maar rond 3u30 was ik klaar om terug naar mijn eigen te kamer gaan.