Mijn dagen krijgen terug wat structuur

Iets wat de vroege lezer gisteren misschien is opgevallen, dat is dat ik later aan mijn blog begin. Soms schreef ik ‘s nachts of in de hele vroege uurtjes, maar deze marmot slaapt de klok rond. Rond 20u word ik moe en vanaf 6u30 halfwakker. Op dat moment start ik met mijn medicatie en rond 8u probeer ik aan mijn dag te beginnen, gewapend met een zuurremmer, iets tegen misselijkheid en vanalles tegen de pijn.
Het probleem is dat er tussen 8u en 10u veel nevenactiviteiten zijn of minder schrijftijd. Maar ik heb met de redactieverantwoordelijke afgesproken dat ik ten laatste om 12u zou posten.

Gisteren kwamen natuurlijk de vaste bezoekers, maar kreeg ik ook weer hoog visite. Mijn lieve kleindochter. Sem, kwam nog eens een keertje langs. Wat zou ik haar graag echt willen pakken en knuffelen… maar voorlopig heb ik daar de kracht nog niet voor en moeten we nog voorzichtig zijn me die wonde. Bij het afscheid zwaaide ze naar me. Dat was echt genieten en ik zag plots ook een fiere mama en papa. Weer iets wat hun kleine meid kan.

Zoals jullie allemaal wel weten ligt op dit moment de klemtoon op aansterken: door voldoende eten, bijvoeding op te nemen, de medicatie op punt te krijgen en rusten. Elke dag proberen we ook een kleine grens te verleggen en vandaag hadden we afgesproken dat ze me zouden leren om mijn stoma leeg te maken. Het is me gelukt… en ik kan jullie vertellen dat dat allemaal minder erg is dan we denken. De verzorging ervan zie ik wel wat meer tegenop.

Maak er een fijne paaszondag van.
Vrolijk Pasen!




Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Een beestje uit India

Op 22 februari begon mijn avontuur naar India, een reisbestemming die maar weinig mensen om me heen begrepen. Nu het was niet zozeer een keuze, het was gewoon een kans om een keer buiten Europa te gaan, dat op mijn pad kwam. Het was een schitterende reis en wat ik op dat moment zeker wist was dat ik in dit land nog wel andere plekken wilde ontdekken. Mijn volgende keer zou ik samen met Luc naar Rishikesh gaan. In onze studententijd luisterden we graag naar die krakende elpees van The Beatles. Met Luc naar Rishikesh gaan, een plek waar het schitterende witte album van The Beatles werd geschreven, dicht bij de Himalaya… dit leek een topidee. Af en toe beetje nostalgie moet kunnen. Het was een mooie reis door een klein deel van India. We bezochten plekjes waar de locals kwamen, genoten van hun heerlijke thees en durfden het na enkele dagen aan om streetfood te eten. De reis was een echte cultuurshock, maar de grootste shock voor mij was mijn thuiskomst. Zondagavond op 9 maart maakte ik me...
Meer lezen

Van eerste naar vijfde versnelling

Vandaag maandag zouden de onderzoeken starten. Ik was er klaar voor of toch niet?  Bij het wakker worden voelde ik me zwakker. Ik had wat buikpijn en wou proberen op het potje te presteren, maar dit lukte me niet. Ik werd alleen maar onwel. Alarm! Bloeddruk was de hoogte ingeschoten en ik kon niet meer op mijn benen staan. Zelfs mijn ogen openhouden was te veel gevraagd. Ik kon alleen maar slapen… en af en toe even aan mijn blog werken.  Er werd beslist om met het bedje naar de CT-scan te gaan. Ik sliep en zij deden elk hun deel van het werk: me naar de scan rijden, een infuus prikken… geen idee hoeveel keer op die paar dagen ik al geprikt ben. Maar er zijn al heel wat blauwe plekken en verschillende aders worden opstandig en maken zich hard. Een uurtje na de CT-scan kwam de assistente even langs. Ze liet me weten dat er op de scan kleine bloedklonters in de longen waren te zien en dat ik vanaf vanavond bloedverdunners zou krijgen. Elke dag wel een nieuw kwaaltje bij. In de na...
Meer lezen

Het beestje kreeg een naam

In onze kamer op spoed zaten we allebei opgelucht omdat er eindelijk gericht actie kon worden ondernomen. Ze spraken over een sonde, een mogelijke  operatie… maar ik moest sowieso worden opgenomen. Ik was blij en opgelucht, want eindelijk zou die pijn en misselijkheid verdwijnen.  Een halfuurtje later kwam arts nummer één terug op bezoek. Hij vroeg: ‘heeft de dokter zonet nog wat extra uitleg gegeven?’ Euhm, neen… En toen kregen we een verhaal te horen dat wazig binnenkwam. Die obstructie was het gevolg van weefselaangroei. U hebt darmkanker… en opnieuw was ze weg. Mijn wereld stortte in en Luc begreep er niks van. Opnieuw kwam de eerste dokter binnen om ons nog wat te informeren. Ze gaan een kamer voor je klaarmaken want we willen zo snel mogelijk weten van waar die kwaadaardige tumor komt. Kwaadaardig? De uitleg die volgde hebben we geen van beiden gehoord. Onze wereld stond plotseling op zijn kop. Ik vond het belangrijk om onze kinderen in te lichten, Luc wilde nog even wac...
Meer lezen