Mijn eerste nood

Tijdens het gesprek in de ochtend met de dokter had ik gevraagd of ik  één nacht naar huis zou mogen gaan slapen. In het weekend worden er geen onderzoeken of ingrepen gedaan. Ik beloofde dat ik mijn best zou doen om voldoende water te drinken. Aangezien ik enkel op dat moment nog maar vocht toegediend kreeg met een middel in tegen de misselijkheid. Ik zou in het ziekenhuis nog eten en terugkomen wanneer zij wilden. De supervisor gaf toestemming en de afspraak was om zondag ten laatste om 11u30 terug te zijn zodat ze me zeker nog even kon onderzoeken.

Ik kreeg voor ik vertrok mijn eerste pijnpleister opgeplakt, de instructies voor medicijnen en we spraken ook af in welke situatie ik onmiddellijk terug naar het ziekenhuis zou komen.

Dit avondje heeft Luc en mij zeer veel deugd gedaan. Waar we in ons oude leven op zo een mooie voorjaarsavond zouden gaan wandelen en een terrasje doen, kropen we nu om 20u30 in ons bedje. Gewoon dicht bij elkaar liggen, wat praten en een traantje laten rollen… en me even echt laten troosten. Hier had ik zoveel nood aan. De pijn maakte dat niet elke houding voor me comfortabel lag of dat ik voelde hoe voorzichtig Luc me vastpakte… maar dit was wat ik even nodig had. Ik die altijd dacht dat als ik ooit zo ziek zou worden dat ik niet meer kan doen wat ik wil, ze mij snel een spuitje zouden mogen geven. 

Nu dit mijn nieuwe leven is, kan ik alleen maar zeggen dat ik wil vechten voor elke dag, elk uur, zelfs elke minuut. 

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Een beestje uit India

Op 22 februari begon mijn avontuur naar India, een reisbestemming die maar weinig mensen om me heen begrepen. Nu het was niet zozeer een keuze, het was gewoon een kans om een keer buiten Europa te gaan, dat op mijn pad kwam. Het was een schitterende reis en wat ik op dat moment zeker wist was dat ik in dit land nog wel andere plekken wilde ontdekken. Mijn volgende keer zou ik samen met Luc naar Rishikesh gaan. In onze studententijd luisterden we graag naar die krakende elpees van The Beatles. Met Luc naar Rishikesh gaan, een plek waar het schitterende witte album van The Beatles werd geschreven, dicht bij de Himalaya… dit leek een topidee. Af en toe beetje nostalgie moet kunnen. Het was een mooie reis door een klein deel van India. We bezochten plekjes waar de locals kwamen, genoten van hun heerlijke thees en durfden het na enkele dagen aan om streetfood te eten. De reis was een echte cultuurshock, maar de grootste shock voor mij was mijn thuiskomst. Zondagavond op 9 maart maakte ik me...
Meer lezen

Van eerste naar vijfde versnelling

Vandaag maandag zouden de onderzoeken starten. Ik was er klaar voor of toch niet?  Bij het wakker worden voelde ik me zwakker. Ik had wat buikpijn en wou proberen op het potje te presteren, maar dit lukte me niet. Ik werd alleen maar onwel. Alarm! Bloeddruk was de hoogte ingeschoten en ik kon niet meer op mijn benen staan. Zelfs mijn ogen openhouden was te veel gevraagd. Ik kon alleen maar slapen… en af en toe even aan mijn blog werken.  Er werd beslist om met het bedje naar de CT-scan te gaan. Ik sliep en zij deden elk hun deel van het werk: me naar de scan rijden, een infuus prikken… geen idee hoeveel keer op die paar dagen ik al geprikt ben. Maar er zijn al heel wat blauwe plekken en verschillende aders worden opstandig en maken zich hard. Een uurtje na de CT-scan kwam de assistente even langs. Ze liet me weten dat er op de scan kleine bloedklonters in de longen waren te zien en dat ik vanaf vanavond bloedverdunners zou krijgen. Elke dag wel een nieuw kwaaltje bij. In de na...
Meer lezen

Het beestje kreeg een naam

In onze kamer op spoed zaten we allebei opgelucht omdat er eindelijk gericht actie kon worden ondernomen. Ze spraken over een sonde, een mogelijke  operatie… maar ik moest sowieso worden opgenomen. Ik was blij en opgelucht, want eindelijk zou die pijn en misselijkheid verdwijnen.  Een halfuurtje later kwam arts nummer één terug op bezoek. Hij vroeg: ‘heeft de dokter zonet nog wat extra uitleg gegeven?’ Euhm, neen… En toen kregen we een verhaal te horen dat wazig binnenkwam. Die obstructie was het gevolg van weefselaangroei. U hebt darmkanker… en opnieuw was ze weg. Mijn wereld stortte in en Luc begreep er niks van. Opnieuw kwam de eerste dokter binnen om ons nog wat te informeren. Ze gaan een kamer voor je klaarmaken want we willen zo snel mogelijk weten van waar die kwaadaardige tumor komt. Kwaadaardig? De uitleg die volgde hebben we geen van beiden gehoord. Onze wereld stond plotseling op zijn kop. Ik vond het belangrijk om onze kinderen in te lichten, Luc wilde nog even wac...
Meer lezen