Na een nieuwe uitgang komt een nieuwe ingang.

Ik had een vrij rustige nacht, ergens rond 00u30 begon mijn buikje te knorren. Gelukkig mocht ik een middernachthapje en lukte het me om daarna verder rustig te slapen.

In de ochtend was het al snel duidelijk dat er een nieuwe werkweek was begonnen. De prikploeg kwam vroeg langs en zorgde voor een mooie blauwe plek en daarna kwam een verpleegster, die ik nog niet kende, om even te vragen wat ik wou. Er zijn de moetjes en de magjes. Wat moest gebeuren? Een fris zakje hangen (zal mijn bezoek weten te appreciëren), toedienen van de medicatie, vervangen van de pleister en natuurlijk wat proberen te eten. Ze wilde me ook helpen om me te douchen want mijn haren zijn sinds die zweetnacht een beetje heel erg veel vettig. Ze zou me ook helpen om me te wassen en als ik graag een proper bed wou, kon ze daar ook voor zorgen. We sloten een deal: ik zou eerst eten en dan wat uitbuiken… en om 9u30 zouden we gaan voor de opfrisbeurt. Ze stond hier zoals afgesproken met een stoomkapje, washandjes en proper linnen. Alles ging met die voor mij nodige kwinkslag. Ik hoop dat ze mij morgenochtend terug mag klaarmaken.

Tijdens de verzorging kwam mijn dokter, met een nieuwe assistente, op bezoek. De gesprekken verliepen open en we probeerden samen goede afspraken te maken. Ze ging ook toestemming geven om de blaassonde te verwijderen en liet me weten dat ik ingepland zou worden voor een port-a-cath. Klinkt eng, maar het is gewoon een kleine ingang die ze maken om gemakkelijker bloed af te kunnen nemen of omgekeerd om mij iets te geven.

Daarna nog bezoek gehad van een vrijwilligster, nog eens ons menu overlopen en als laatste op stap geweest met de kiné. We zijn gestart met een start to walk van 0m naar 500m en wat versterkende oefeningen voor benen en armen. Iets wat me opviel dat ik nog goed kon was: tot 10 tellen! 

Daarna was het chillen tot aan het moment dat Luc zou komen. We brachten samen wat tijd door met een babbeltje, nog eens te oefenen voor die 500m en gezellig samen te eten. Hij had zijn bokes bij en ik zou weer een overheerlijke pudding krijgen. Van dat samen eten kwam niet veel in huis. Ik kon alleen maar staren naar mijn pap! Drinken lukte me nog wel, maar eten niet. Die bijvoeding, ook al neem ik ze met hele kleine slokjes, blijven zwaar op mijn maag liggen. Morgen hoop ik dit beter te begrijpen, maar dit middel zou zorgen voor het aanleggen van de noodzakelijke reserves tijdens de therapieën? We spraken af om morgen het ‘probleem’ te bespreken met de dokter en diëtiste… en nu even te kijken of ik nog gewicht was verloren. Oeps, ik bleek 4 kilo te zijn bijgekomen. Waar zit al dat vocht?

Nadat Luc weg was, keek ik wat televisie. Rond 20u kwam de verpleging voor de laatste verzorging. Ik liet haar weten dat ik precies wat koorts had… Inderdaad 38 graden! Er moest onmiddellijk bloed worden afgenomen in beide armen, maar weet iemand toevallig waar die aders zijn. De verdere verzorging verliep rustig, maar ik wou haar toch even laten weten dat één van de wondjes van de kijkoperatie wat gevoeliger was. Er werd een nieuw karretje binnengerold en opnieuw werden de nodige voorbereidingen gedaan om een kweekcultuur te maken. 

Een halfuurtje later was ik klaar om de nacht in te gaan en nam ze afscheid met de woorden: slaapwel mevrouw!