Rood alarm!

Vannacht rond 3u30 werden we misselijk, maar na een halfuurtje voelde ik me dankzij één van de wondermiddeltjes een stuk beter. Om 6u30 werd er weer bloed afgenomen, nochtans hadden ze me verteld dat dit niet meer nodig zou zijn. Ach, een prikje meer of minder maakt me eigenlijk ook niet meer uit.

Vandaag zou een rustdag worden. Rustig wakker worden, me wat opfrissen en ‘proberen’ te ontbijten. Na het ontbijt voelde ik me…inderdaad…’misselijk. dat eten met die zachte en vloeibare textuur kon er duidelijk niet meer bij. Zo een bakske, dat blijkbaar nierbekken wordt genoemd, was gauw gevuld. Dit was duidelijk niet goed, want plots schoten alle verpleegkundigen in het rond en hoorde ik eentje op de gang bellen over mevrouw Heyman. 

Een uur later stond er plots de hoofdchirurg, mijn dokter en een lieve vrouw rondom mijn bed. Ze schrokken wel toen ze zagen hoe het ontspannend ik aan het knutselen was. Ik reageerde spontaan dat ik me gewoon probeer bezig te houden en af te leiden. Wat ze echt wel bewonderden.

Toen wilden ze weer allemaal graag naar die buik kijken en de chirurg wou er ook graag eens aan voelen. Dat ben ik intussen ook al gewoon. Ik vroeg aan hem hoeveel maanden ver dat ze dachten dat ik was?

En toen kwam het verdict! Nu ik was er zelf al wel wat mentaal op voorbereid want die stress rond die perforatie vond ikzelf ook maar niks. Ik zou een stoma krijgen.

Nu blijkbaar was er vannacht genoteerd dat ik geen sonde wou. Nu je moet eerlijk zijn als ze aan jou vragen willen we een sonde steken of iets tegen de misselijkheid geven, dat je toch ook snel hebt gekozen? Ze konden het misverstand dus ook wel begrijpen. Maar dat wil nog niet zeggen dat ik veel zin had in een sonde… maar dat was blijkbaar het eerste wat vandaag op mijn rustdag zou gebeuren.

De chirurg vertrok om te kijken of er vandaag nog een afspraak kon worden geregeld voor de stoma, maar morgen moest het zeker! Toen zowel de dokter als de chirurg weg waren, stortte ik in bij die lieve vrouw.. Zij was zo begripvol en ook de verpleegkundigen kwamen me troosten.

Na een halfuurtje werd de maagsonde geplaatst. Dit was een tegenvaller! Bij poging vier is het eindelijk gelukt. Het was niet omdat ik tegenwerkte ofzo, maar door mijn neusoperatie en poliepen konden ze heel moeilijk in mijn keel geraken. We waren alle drie heel blij toen het was gelukt. 

Mijn dokter is me ook nog even komen uitleggen hoe de operatie ‘kan’ verlopen. Ze hopen dat het geluk nu toch even een beetje aan mijn zijde mag zijn en dat het met een beperkte insnijding kan gebeuren. Maar dit kan pas tijdens de operatie worden bepaald. De bedoeling van de stoma is om ervoor te zorgen dat het daar terug een beetje werkt met een nieuwe uitgang en dat het gevoel van dat ik ga ontploffen wordt weggenomen.

Hoe ik me zal voelen/voelde of mijn plannen voor de rest van de dag van vandaag zullen zijn, vernemen jullie morgen wel.

Duim nu alvast voor me!