Stapje voor stapje
Zaterdag, en deze keer geen weekendplannen met Luc of de kids.
Ik zal me dit weekend nog maar wat verder laten verwennen in dit vijfsterrenhotel. Vandaag kreeg ik vooral goed nieuws en voelde ik mezelf ook al een stukje beter. Soms zou ik de dingen wat meer op mijn tempo willen doen, maar ik ben hier nu eenmaal niet alleen. Als ik met de dokters praat, voel ik dat ze mijn noden begrijpen… we zijn niet allemaal hetzelfde. Hoe hard ik ook wil vechten, hoe sterk ik ook mag lijken… het is niet eenvoudig om de band je met je lichaam dat zo verzwakt en pijn doet, te kunnen bewaren.
De to do’s voor vandaag waren: proberen even op mijn benen te staan en wat yoghurt te eten. Bij mijn avondmaal moest ik al kokhalzen bij het idee van opnieuw die yoghurt te moeten eten. Ik lust dat niet, dus vroeg ik me eigenlijk af wat ze wilden testen? Volgens mij wordt dat nog het zwaarste in mijn traject, al die calorierijke shakes en yoghurts drinken.
Zowel de dokter als chirurg zagen dat alles goed verliep. De stoma doet zijn werk en de nodige afvalstoffen en vooral gassen vinden hun weg naar buiten. Af en toe wordt mijn zak letterlijk opgeblazen! Geen idee wat er zou gebeuren als dat ding ontploft. Het is wel een beetje ongemakkelijk en ik zal wel even moeten wennen aan die plofgeluiden en die geur zo vlak onder je neus. Geen controle meer hebben over je eigen lichaam voelt best wel vreemd.
Spijtig genoeg begaf vandaag ook mijn infuus het. Ik mag niet klagen, deze had het toch bijna 5 dagen vol gehouden. Onze fijne aders maken dat ze na een tijdje hard worden en minder goed doorlopen, maar daarnaast durven ze soms wel eens onvindbaar worden. Er waren drie pogingen nodig om een buisje in een ader te krijgen. Maar het vocht stroomt intussen weer binnen.
Aangezien ik vandaag niet misselijk werd tijdens het eten, zou morgen de maagsonde eindelijk worden verwijderd. Ik hoop het stilaan want ze begint bij het slikken en rechtop te zitten wat te irriteren.
Luc en Arnout waren vandaag samen op bezoek. Met mijn twee mannen kan ik normaal wel wat af lachen, maar vandaag paste ik hier nog voor. De buikspieren en -zenuwen zijn nog iets te gevoelig.
Na hun vertrek hebben we wat proberen re yoghuren en shaken terwijl we naar tv keken. En rond 20u begonnen we aan onze nacht. Het was de langste sinds ik hier ben. Elke keer werd ik kletsnat wakker. Gelukkig was het niet van koorts, maar vermoedelijk een reactie op de pijnstillers. Ik zal blij zijn als ik seffens uit dit ‘stinkend’ bed kan. Het is wel lief hoe de verpleegkundigen me zelf wat af depten en mijn haren opzijschoven. Je voelt hun warmte en zorg elk moment.
Reacties
Een reactie posten