Wordt het een gaatje?

Weer een goeie nacht gehad! Hier ben ik echt wel heel dankbaar voor. De nachten worden zelfs stilaan langer en enkel nog even onderbroken voor een plaspauze of een bezoekje van een verpleegkundige.

Is het omdat alle dagen wat op elkaar beginnen te gelijken of omdat mijn geheugen het wat moeilijker krijgt… maar ik moet duidelijk meer moeite doen om me gisterenmorgen te herinneren. Oef, ik weet het weer! Ik had honger en wou opstaan om verder te werken aan het kweken van die ‘spieren’. Maar toen ze het ontbijt brachten en ik aan tafel zat, kreeg ik plots hevige buikkrampen. Mijn lichaam heeft terug zin om naar zijn oude ritme te gaan, alleen is die mogelijkheid er niet meer. Uit veiligheid een pamper aangetrokken en spijtig genoeg niet kunnen eten. Na een uurtje rusten voelde ik me terug beter, waste ik mezelf en ben ik even in mijn kast gaan sneukelen om dat nieuwe hongertje te stillen.

Dan de klassiekers van de dag: een bezoekje van de kiné, dokter en gans het bezoekuur was er eentje van Luc. 

Het waren vier gezellige uren en we genoten van elkaars gezelschap terwijl we samen gewoon maar wat op het bed hingen. Ik vertelde hem hoe ik vandaag voor de eerste keer echt was ingestort. Hij vindt het ongelooflijk hoe ik zo sterk kan blijven. Ik vertelde hem dat ik bijna niets anders had gedaan dan gerust en geweend. 

Toen we voor het avondeten opstonden, werd ik plots misselijk. Luc zag dat mijn kleedje nat was geworden op de plaats van die kijkwonde. Even bellen… en het noodteam staat paraat. Het wondje is een gaatje geworden en lekt inderdaad. De details van de verzorging zullen we jullie maar besparen, maar ik kan jullie wel vertellen dat ik het tijdens de nacht af en toe voelde jeuken. Er is dus weer iets meer hoop!