Ze vliegen er weer in.

Rond 7u30 werd ik wakker en voelde ik me best oké. Normaal zou vandaag de zwaarste dag na de chemo worden.

Om 8u werd ik al opgehaald voor de MRI. Dit is best een vreemd onderzoek en ik denk niet dat dit een eenvoudig onderzoek is om te ondergaan als je last hebt van claustrofobie. Nadat ze die helm dichtmaakten, heb ik mijn ogen niet meer durven openen. Ik wou niet weten hoe klein die ruimte was waar ze me hadden ingeschoven.

Terug op de kamer was het tijd om te eten, te ‘bewegen’, de dokter te ontvangen, een babbeltje te slaan met de vrijwilligster en voor een gesprek met de psycholoog. 

De dokter liet me horen dat ze willen kunnen overschakelen op sondevoeding… en toen kreeg ik het wat benauwd. Nu deze sonde zou door de NKO worden ingebracht omdat ze tot in de maag gaat, ze noemen dit een postpylorische sonde. Door mijn vele ervaringen met een gastroscopie was dit voor mij uiteindelijk een eenvoudige ingreep… en de foto bevestigde dat ze van de eerste keer diep genoeg zat!

Vandaag werd er ook nog eens extra aandacht gegeven aan de verzorging van de wonde van de kijkoperatie. Onze wondverpleegkundige heeft weer met veel liefde het dode weefsel verwijderd. Maar ook hier draait alles om geduld! 

De rest van de dag was vooral weer veel rusten en dat natuurlijk een deel in gezelschap van Luc.