Naar huis…

Opnieuw een dag waarop ik het gevoel had de wereld aan te kunnen.

De sondevoeding lukt intussen al wat beter. Soms heb ik wat ademruimte nodig en die kan gelukkig gegeven worden. Als het echt even teveel wordt, dan kan je één tot twee uurtjes worden losgekoppeld… en op die momenten voel ik me echt vrij.

Vanaf vandaag wordt er gesproken over naar huis mogen. Ongelooflijk… zo blij… ik kan het amper geloven.

Mijn oude leventje moet ik wel achter me laten en samen met Luc en de kinderen zullen we op zoek moeten naar een nieuw leven. Een woord dat we meenemen naar huis is palliatief. En wat er ook meegaat naar huis, zijn: de sondevoeding, de stoma, de steunkousen, veel pilletjes en de wondzorg. Het zal nog wat tijd vragen voor ik helemaal opgelapt ben en aan al die nieuwe zaken gewoon ben. Ik vind het spannend, maar kijk er ook echt naar uit. Ik hoop snel voldoende zelfredzaam te zijn.

Wat we op dit moment wel nog niet weten is het effect van de chemo. Blijft het monster sterker of geeft het zich een klein beetje, liefst een klein beetje veel, gewonnen.

Het blijft allemaal nog afwachten… maar toen Luc vandaag naar huis ging, zag hij er echt terug gelukkiger uit!