Plannen

Ik heb nood aan een beetje schrijven… Het is dag 10 na de laatste chemo, een dag waarop ik het meest kwetsbaar ben en best contact met mensen vermijd. De kinderen wilden vandaag graag samenkomen en we zouden de 30ste verjaardag van Arnout vieren. Ja, sinds gisteren mag ik zeggen dat ik al 30 jaar mama ben, een eerste ‘doel’ dat ik al heb gehaald. Maar… we hebben samen de balans opgemaakt en beslist om geen risico’s te nemen. Dag 9, 10 en 11 ga ik in quarantaine… de enige die ik blijf zien is de thuisverpleging en Luc.

Geen idee of naast de witte bloedcellen, misschien ook mijn serotonine is gedaald. Een vraag die ik zeker bij mijn volgende bezoek aan het ziekenhuis ga stellen… want ik voel me sinds ik wakker werd vandaag, zeer verdrietig. Ik merk dat ik begin te verlangen naar een ‘normaal’ leven. Om te beginnen al één zonder sondevoeding. 

Ik heb hier thuis al meer ruimte om iets te doen, om me af en toe nuttig te voelen… maar ik vraag me soms af wat zit er nog meer in. Hoeveel kwaliteit kunnen ze me nog meer bieden. Rondlopen met een sonde en na een paar happen zelf eten buikpijn krijgen, vind ik geen leuk leventje. Maar opgeven ga ik nu niet doen. 

Iets wat ik met jullie nog niet heb gedeeld is de datum waarop we gaan te weten komen wie van de twee de sterkste is: het monster of de chemo. Op 18 juni zullen we het antwoord op deze vraag te horen krijgen. Daartussen is er nog één keer een chemokuur en gewoon enkele kleine routinecontroles. 

Ik kan alleen maar hopen dat ik mag beloond worden voor de moeite!