Anders leren genieten

Dit zal inderdaad de grootste opdracht worden: leren genieten van de kleine dingen en hiervoor grenzen verleggen.

Vrijdagavond zijn we naar AH geweest in Westmeerbeek. Luc had de rolstoel mee en zou me in de winkel rondrijden. Het was best grappig hoe het kind plots in mij wakker werd. Ik rolde zelf met mijn stoel van rayon naar rayon, laadde de zakken vol met dingen waar ik zin in had… en Luc deed niets anders dan de vervaldatum controleren. Toen we thuis waren was ik een vat vol energie. Dit was een topuitstap!

Dat er heel wat dingen zijn waar ik naar verlang, maar waarvan ik stilaan besef dat die niet meer kunnen, zijn er toch ook heel wat zaken die nog wel mogelijk zijn. Zo slaap ik bijvoorbeeld sinds mijn thuiskomst in een ziekenhuisbed in de living. Waarom? Beneden hebben we de wc omgedoopt tot ‘chemotoilet’ of mijn privé wc. Mijn uitscheidingsproducten bevatten resten van die chemoproducten en kan jullie goede cellen vernietigen. En aangezien ik ‘s nachts naar het toilet moet en de trap naar beneden moet nemen… blijf ik maar beneden. Maar ook de onzekerheid over de stomazak die zou gaan lekken… jullie hebben gelijk, als ik zo blijf denken maak ik het mezelf niet gemakkelijk.

Nu op mijn slechte dagen zou boven slapen op geen enkele manier mogelijk zijn, maar dan slaapt Luc bij mij op de zetel. We blijven dan allebei dicht in de buurt van de medicijnen en de emmer. 

Misschien moet ik me voor op de goeie dagen zo een oude pispot aanschaffen. Maar dat is mezelf weer een paar jaar ouder maken of moet ik het als comfort zien? Geen idee wat ik ermee ga doen, maar ik kan wel zeggen dat ik zaterdagmorgen rond 4 uur naar boven ben gegaan en nog eens in mijn eigen bedje bij mijn ventje ben gekropen. Dat was echt genieten! Als er nu zijn die beginnen aan andere dingen te denken…dat deel zit bij mij ook al geen leven meer in. Mijn lichaam is gewoon op alle manieren oud/out gemaakt. Het enige wat nog ontbreekt is veel grijze haren!

Het derde moment van genieten dit weekend was de wandeling met de rolstoel. Ik heb al enkele meters meer gestapt en op de moeilijkere stukken van de Weefberg, liet ik me rustig bergop duwen. Als afsluiter hebben we een terrasje gedaan. Het was een beetje bibberen omdat er best veel wind was, maar aangezien ik woensdag mijn nieuwe lading chemo krijg, wil ik ruimtes waarin mensen aanwezig zijn vermijden. Ik zie er wat tegenop, maar het feit dat hierna de scan op 18 juni volgt, kan ik me wel wat meer motiveren!