Stilaan back in town

Het is weer voorbij… nee, niet die mooie zomer, want die moet  nog beginnen. De chemodagen zijn weer achter de rug en elke dag voel ik me weer meer met mijn twee voetjes op de grond landen. Ik bibber nog wel wat, ben best nog moe of heb nog geen scherp zicht of voel me nog misselijk... maar ik klaag niet, want intussen weet ik dat het erger kan. 
Ik ben trots op Luc en mijn gratiën die me weer mee door die moeilijke dagen hebben geloodst. Er zijn intussen weer heel wat dingen gebeurd.

De zondag voor de chemo kwamen mijn kids… het voelde goed om nog eens met ons allen samen te zijn. En natuurlijk was het genieten van kleine schattige Sem, prioriteit nummer één! Ze wilde niet gaan slapen en nochtans was ze doodop. We hadden haar uiteindelijk bij ons dan maar aan tafel gezet en het was geweldig om haar die strijd tegen de slaap te zien voeren. Aangezien ik ‘s middags ook altijd een stevige dut doe, de tijd van powernapjes is voorbij, was ik kandidaat om met haar mee te gaan slapen. Eerst wat protest, maar toen ze doorhad dat ze niet alleen was, gaf ze zich gewonnen… Dit moment was voor allebei genieten.

Maandag moesten we naar het UZA. Hier werd bloed afgenomen en werd ik onderzocht om te zien of ik klaar was voor mijn chemo. Blijkbaar stonden mijn infectiewaarden te hoog en had ik lichte koorts. Nu de zondag was misschien wel wat druk geweest en het bezoek aan het ziekenhuis viel ook wel zwaar… maat aangezien ze nergens lichamelijk een verklaring vonden, zouden ze me een ontstekingsremmer geven en het er toch op wagen. Toen we terug thuis waren had ik al 37,9… dringend tijd voor een Dafalgan. ‘s Avonds voor het slapengaan en in de ochtend nam ik er nog ene samen met die ontstekingsremmer… en uiteindelijk stond ik terug fit aan de start voor de therapie. 

Op dinsdag kregen ze me al snel klein. Rond 10u startte het moment van de medicatie en infusen…en vloeide het hopelijk-mag-het-helpen-middel in mijn lijf. Om 13u30 was het de beurt aan de elastomeerpomp en mochten we naar huis. Met de nodige instructies en vol goede moed keerden we terug naar ons thuisplekje. Het aftellen kon beginnen… nog 48u en de chemo is weer achter de rug. Tijdens de autorit voelde ik me geleidelijk aan meer zweverig worden en misselijk. Het spel was begonnen, maar deze keer gingen we het thuis spelen en niet meer in het ziekenhuis. Het is ons uiteindelijk gelukt, zonder de rode knop, maar wel met hulp!

Vandaag verloor ik toch wel even de moed. Overgeven deed ik de laatste keer op zaterdag, maar de misselijkheid is er nog steeds. Al zes dagen vechten om te eten… ik hoop echt dat ik morgen terug met wat meer smaak mag genieten van mijn maaltijd of dat ik niet eerst drie pilletjes moet slikken alvorens ik een hap in mijn mond kan steken. Duimen maar!

Nu naast pijnaanvallen en misselijkheid, had ik deze keer één dag fel last van spier- en zenuwpijn. Op zondag leek mijn lichaam één grote blauwe plek te zijn. Zelfs me neerleggen deed pijn. Dit was een hele vreemde ervaring.

Op momenten waar ik me toch wat beter voelde en niet sliep, keken we een film of speelden we een gezelschapsspel. Gisteren hebben we zelfs een wandeling gemaakt… natuurlijk met de rolstoel, wat betekende buiten mijn comfortzone gaan. Ik kan al wel wat stappen, maar 5 km is net iets te ver. Hoeveel ikzelf heb gestapt laat ik de bollebozen onder ons even berekenen: iets meer dan 10% van die 5 km. Hoor ik daar nu een applausje voor jezelf?