Mijn omgeving

Er zullen er onder jullie wel zijn die denken dat zo een chemo fysiek niet leuk moet zijn om te ondergaan. Nu ik moet eerlijk zijn, nu ik thuisben, vind ik het mentaal steeds zwaarder worden. Ik ben niet de enige die de chemo moet ondergaan, maar ook mijn omgeving. Dit begint al bij het me naar het ziekenhuis vervoeren. Gelukkig is Luc zelfstandige en kan hij de puzzel nog wat gelegd krijgen, maar het is toch een gedoe. Je hebt telkens een dag voor de chemo waarop ze bloed nemen en waarna je daarna moet wachten op de analyse, om vervolgens langs te gaan bij de dokter en te horen hoe je bloedwaarden staan en dat ze chemo kunnen starten of niet. Hier verlies je zeker een halve dag tijd mee. Dag twee is de dag van de infusen… die meestal iets meer dan een halve dag in beslag neemt. Dan moeten we de autoritten nog tellen… en als laatste de drie dagen waarop ik heel veel slaap en regelmatig hulp nodig heb. Dit alles begint bij mij mentaal door te wegen. Ik voel me vijf tot zes dagen vrij afhankelijk.

Gisteren heeft Amber me voor het eerst een volledige dag gezelschap gehouden. Op een bepaald moment zei ik tegen haar dat mijn leven toch wel veranderd is… en haar spontane reactie zei genoeg. Ik denk dat ze ook voor de eerste keer echt begreep dat ik mijn oude leventje niet ga terugkrijgen en dat dit niks voor haar mama is. 

Dinsdag liet de dokter horen dat die routine van tweewekelijkse chemo nog wel voor een tijdje zou zijn… maar zowel Luc als ik begrijpen dat dit voor ons niet eenvoudig zal zijn om vol te houden. De eerste dag in het ziekenhuis huppel je rond en voel je je nog goed. Dag twee, de start van de chemo…geleidelijk aan zal ik weer verzwakken. Daarna twee dagen ziek zijn: overgeven, misselijk en in slaap vallen waar je staat. Vervolgens nog een drietal dagen misselijk. Eten lukt dan al wel, maar de strijd om terug gewicht te krijgen is begonnen. Daarna een weekje aansterken en opletten dat niemand je ziek maakt, want je witte bloedcellen komen zeer laag te staan. Dus nu best niet te veel mensen zien? 

Zowel Luc als ik beginnen ons vragen te stellen bij deze routine. We kijken er wel elk op een andere manier naar. Hij vindt het erg dat ik telkens zo ziek wordt gemaakt en ik vind het niet fijn om hem zo tot last te zijn. Tot aan de trouw van Arnout hebben we natuurlijk geen keuze (we houden op dit moment nog geen rekening met de scan), maar geen van beiden wil dit als leven voor de andere. Maar wat moet je doen als je elkaar nog graag ziet?