naar spoed

Twee weekjes vakantie, die tot hiertoe nog niet zijn geworden wat we hadden gehoopt. Dinsdag zijn we een dagje naar Zoutleeuw geweest. Hier hebben ze 4x4 rolstoelen. Met die terreinrolstoel zijn we helemaal het meer rondgewandeld en op de vlonderpaden heb ik zelf gestapt. Ook al vertrouw ik Luc 100%, op die vlonders stapte ik toch liever zelf. Maar tijdens het wandelen kreeg ik steeds meer en meer pijn in mijn linkerbeen.

Onze wandeling eindigde uiteindelijk bij de dokter. Zij voelde dat er op mijn kuit wel wat spanning zat en stelde voor om toch de steunkousen terug te dragen. Dit deed ik braaf de daaropvolgende dagen. Spijtig genoeg was er nog wel een ander probleempje: af en toe kwam er koorts en verscheen 38 op de thermometer. Nu toen ik woensdag wou rechtstaan had ik enorme pijn. Het is ons gelukt om die wat te verzachten maar ik besliste toch om een nieuwe afspraak te maken bij de dokter. Donderdag had ik dikwijls heel veel pijn en was de been stilaan aan het dikker worden. Stappen lukte nog amper, terwijl ik zou moeten bewegen voor een goede bloeddoorstroming. De dokter kwam langs en dacht misschien aan bloedklonters… maar hadden ze dit niet net allemaal nagekeken?

Vrijdag was de pijn er nog steeds maar iets minder, wel was de been dikker en voelde ze warm aan. Ik wilde weten wat er aan de hand was… vanwaar kwam die, soms toch wel ondraaglijke, pijn. We zouden naar spoed gaan. Uit veiligheid een koffertje maken… want je weet maar nooit. Na 10 minuten keerden we terug naar huis… misschien was er toch niks aan de hand. Toen we thuis waren hebben Luc en ik even gebabbeld… en zo ontdekten we dat ik eigenlijk ook bang was om terug in het ziekenhuis te belanden. Na een kwartiertje zaten we opnieuw in de auto richting UZA.

Hier werden we snel verder geholpen en op de echo zagen ze zowel in de liesstreek een bloedklonter in het linkerbeen als in de knieholte van het rechterbeen. Er moest een duplexonderzoek gebeuren van beide benen. De spoedarts zou een afspraak maken… De woorden van deze arts die bleven hangen was, dat het een wijze beslissing was geweest dat we naar spoed waren gekomen en dat hij ons liever al vroeger had gezien. 

Tijdens het duplexonderzoek was er ook een vaat-thoraxspecialiste aanwezig. Zij legde uit dat de situatie vrij ernstig was en dat er in de linkerlies een bloedklonter gaat loslaten en er moest zo snel mogelijk een filter worden geplaatst. Na een halfuur kregen we te horen dat ze alles aan het klaarmaken waren en dat de ingreep vandaag nog zou gebeuren. Ik zou wel een nacht in het ziekenhuis moeten blijven. Aangezien er niet veel alternatieven waren, heb ik me maar neergelegd bij hun beslissing. 

Nu sommigen hebben wat minder geluk of vallen al wat sneller in de prijzen. Normaal zou ik met mijn steunkousen en bloedverdunners geen bloedklonters mogen vormen, maar bij sommige mensen gebeurt dit toch. De tumor of de chemo zou in mijn geval de vorming van trombose in de hand werken. We gaan dus steunkousen moeten blijven dragen en geen pilletjes meer moeten slikken, maar wel spuitjes krijgen.

Voor wie wil weten wat er tijdens de ingreep is gebeurd… Het gebied van de rechterlies verdoven ze en in een ader maken ze een incisie van ongeveer twee mm. Langs hier brengen ze het filtertje in. Je moet af en toe je adem wat inhouden maar het viel allemaal wel mee. Het minst aangename was het drukken op de ader. Gedurende 20 minuten blijven ze zeer hard in je zij duwen zodat die kleine opening zou dichtslibben. Het is  uiteindelijk gelukt en toen mochten we naar onze afdeling B4. Een nachtje in observatie met twee beenpompen aangebonden, nog wat bloed bijtanken en niet te vergeten: genieten van de superspannende wedstrijd van The Belgian Cats!