Een nieuwe pijn erbij

De chemococktail was iets minder zwaar, maar nog pittig genoeg. Eten lukte twee volle dagen niet. Ik nam telkens een hap van een Nic Nacje en keek wat mijn lichaam daar mee deed. Zowel vrijdag als zaterdag bleef er niks binnen, dus heb ik die dagen ook echt niets  gegeten. Ik was die dagen wel iets minder moe…maar wel heel misselijk.

Maandagmorgen rond 4u werd ik plots wakker met hevige pijn aan mijn hart, longen of…? Ik wist niet waar ik de pijn voelde, maar bij elke inademing kromp ik in elkaar. Met de nodige medicatie heb ik proberen dit onaangenaam gevoel te onderdrukken en ik keek uit naar de consultatie op digestieve oncologie. De dokter, die eerst met me mijn chemo overliep, onderzocht me en regelde een spoedscan voor woensdagmorgen.

Op de raadpleging kregen we ook toch wel een leuk nieuwtje… de darmtumor is niet erfelijk. Zo blij dat ik dat nieuws aan mijn kids kon brengen.

Deze voormiddag was er dus nog een gaatje voor me vrij, maar opnieuw wordt ons geduld op de proef gesteld. Het resultaat weet ik pas 14/7… dus enkele daagjes wachten… maar dat zijn we hier intussen gewoon.

Misschien vinden jullie die scan een beetje overdreven, maar ze vermoedt dat er uitzaaiingen zouden zijn op de ribben. Maandag zullen we de oorzaak van de pijn kennen… maar intussen hebben ze me een goed medicijn gegeven tegen de pijn. Ik zou zo blij zijn moesten ze nu nog iets vinden voor de moeheid en de misselijkheid… zodat ik echt eens kan genieten van die beloofde levenskwaliteitsverbetering. Voor de aankomende feesten, eerste verjaardag Sem en het huwelijk van Arnout, hebben ze me een wondermiddel gegeven. Met dit medicijn zou ik me beter moeten voelen. De naam spreekt tot de fantasie: Medrol… en ik mag het enkel innemen bij ‘speciale gelegenheden’.