Plots kwam mijn leven on hold te staan.

Bij het opstaan voelde ik me wat minder top. De wereld draaide meer om zijn as dan ik wou… en ja, er was wat temperatuursverhoging. Dus: extra wakende ogen. Naast de basisverzorging en de vaste consultaties, kreeg ik ook bezoek van de maatschappelijk werkster. Zij zou ons helpen met de administratie en eventuele hulpmiddelen voor thuis. Twee dingen wil ik zeker graag thuis hebben: een ziekenhuisbed en een rolstoel. Het eerste maakt dat ik op mindere dagen niet al die trappen in ons huis moet doen en het andere zorgt ervoor dat ik altijd en overal kan gaan zitten… op de eerste rij. In de namiddag heb ik wat gerust tussen de telefoontjes door. Ik beperk echt bezoek, maar kan nog wel genieten van een babbeltje. Rond 17u werd de sondevoeding aangelegd. Als je je een beeld wil vormen van deze voeding, dan moet je gewoon aan grote pot mayonaise denken. ‘s Avonds nog bezoek gekregen van Luc, Amber en Tim. Het was gezellig, maar het blijft vermoeiend! PS: het is moeilijk om een vast patroon te...

Rond 7u30 werd ik wakker en voelde ik me best oké. Normaal zou vandaag de zwaarste dag na de chemo worden. Om 8u werd ik al opgehaald voor de MRI. Dit is best een vreemd onderzoek en ik denk niet dat dit een eenvoudig onderzoek is om te ondergaan als je last hebt van claustrofobie. Nadat ze die helm dichtmaakten, heb ik mijn ogen niet meer durven openen. Ik wou niet weten hoe klein die ruimte was waar ze me hadden ingeschoven. Terug op de kamer was het tijd om te eten, te ‘bewegen’, de dokter te ontvangen, een babbeltje te slaan met de vrijwilligster en voor een gesprek met de psycholoog.  De dokter liet me horen dat ze willen kunnen overschakelen op sondevoeding… en toen kreeg ik het wat benauwd. Nu deze sonde zou door de NKO worden ingebracht omdat ze tot in de maag gaat, ze noemen dit een postpylorische sonde. Door mijn vele ervaringen met een gastroscopie was dit voor mij uiteindelijk een eenvoudige ingreep… en de foto bevestigde dat ze van de eerste keer diep genoeg zat! Vanda...

Ongelooflijk maar waar! Ik had zin om te eten. Het was maar een sandwich, maar hij smaakte zo goed. Ik heb er wel een halfuur voor nodig gehad…maar hij is op geraakt! Ik voelde me ook algemeen wat beter. Alles terug zelfstandig kunnen doen deed me ook deugd. Deze dokter van wacht had duidelijk een andere kijk op de zaak. Hij kon niet begrijpen dat iemand die zo gezond leefde, deelnam aan elk onderzoek…onder de radar is kunnen blijven. Hij wilde ook nog dat er een MRI werd ingepland en wil meer weten over de ziektes bij mijn bloedverwanten.  Nu ik heb wel in alle eerlijkheid moeten vertellen dat ik een echte stresskip was geworden en dat ik echt veel piekerde. Nochtans begon ik stilaan mijn weg te vinden… spijtig dat mijn lichaam zijn geduld eerder verloor. Nood aan bezoek heb ik momenteel niet, maar ik kan wel genieten van het samenzijn met mijn venke.

Tijdens de nacht heb ik me wel wat misselijk gevoeld en af en toe ook wat pijn gehad. Maar ze hebben hier genoeg middeltjes tegen al die kwaaltjes. De voormiddag was heel zwaar, ik kon niet op mijn benen staan zonder misselijk te worden of te braken. Geen idee wat ze allemaal ingespoten of bijgegeven hebben… maar het was afzien. Als dit dag 1 is, dan weet ik niet wat dag 3 gaat worden.  Enkel Luc mocht me vandaag gezelschap houden. Hij heeft echt met heel veel liefde voor me gezorgd, net zoals het ganse zorgteam hier. Mijn respect voor hen groeit elke dag! Ook ben ik trots op mijn kinderen omdat ze me de ruimte geven om op mijn eigen tempo te mogen aansterken.  Toch ging mijn grootste bewondering vandaag uit naar Luc. Zo blij dat hij nog eens een avond tijd voor zijn vrienden nam. Het is echt belangrijk dat ieder zijn eigen leven blijft leiden. 

Wat stond vandaag op mijn verlanglijstje: fris linnen op mijn bed vragen en mijn haartjes nog eens goed laten wassen!  Eten lukte intussen totaal niet meer, dus besliste de dokter om over te schakelen op TPN. Uiteindelijk kan ik toch deelnemen aan de studie bij Sanne. Zij zal ook mijn chemocoach zijn tijdens mijn traject en daar ben ik zelf heel blij mee. Als zij binnenkomt fleur je op door haar enthousiasme… en dat zijn de mensen die ik nu rondom mij nodig heb.  Dat we soms denken dat het ingezamelde geld voor het kankerfonds niet op de juiste plek terechtkomt, heb ik de laatste dagen zelf toch al heel anders mogen ervaren. Dit geld biedt heel wat mogelijkheden tot onderzoeken, maar het zorgt ook voor extra comfort voor kankerpatiënten: psychologische ondersteuning voor het ganse gezin, je kan extra verzorging krijgen van handen, voeten en gelaat of heel wat verzorgingsmateriaal wordt mee financieel gesteund.  Nog even met de kiné gesport en daarna was ik klaar voor de c...

Vandaag, donderdag, krijgen jullie van mij een tweede post. Vanmorgen werd de ct-scan genomen en kon men eindelijk een verklaring geven voor die misselijkheid en moeheid. De tumor is zeer actief bezig geweest en het is een beestje dat geen medelijden heeft.  Ze kunnen niet langer wachten en kijken of ik toch in aanmerking zou kunnen komen voor een studie. Bovendien lukt het me vanaf vandaag ook niet meer om te eten. Eén hapje erin staat voor twee eruit! Ik heb mijn gezin rond 13u moeten bij elkaar roepen zodat we allemaal met de juiste info starten aan de behandeling. Het zal enkele dagen stiller worden op de blog, want ik ga even moeten strijden. Ik kan niet ontkennen dat ik opzie tegen nog zwaardere dagen dan diegene die ik al mocht beleven de laatste weken… maar ik wil de chemo een kans geven. Duim voor me, wens me succes… en het enige wat we nu allemaal kunnen doen is geduldig afwachten! De chemokuur zal uiteindelijk niet ambulant gebeuren, maar we weten allemaal dat ik hier in...

Ik denk dat jullie al weten wat ik ga vertellen. Inderdaad misselijkheid en moeheid hadden vandaag ook weer de bovenhand. De dokters hebben uiteindelijk beslist om een RX van de longen en een nieuwe ct-scan van het abdomen in te plannen. Sanne, van de studie, kwam ook nog even langs. Er was een klein probleem: ze hadden het afgetapte bloed in de koelkast bewaard en dat mag voor hun studie juist niet. Aangezien ik nu zo een gemakkelijke tapkraan heb, kunnen ze snel hun vatjes opnieuw vullen. Op een bepaald ogenblik kreeg ik bezoek van een knappe jonge kerel, die blijkbaar in sokken handelt. Ik heb dus vanaf nu mooie strakke benen, ik bedoel mooie strakke steunkousen.  Ik kon het niet nalaten om te vragen of hij dezelfde vertegenwoordiger was van tien dagen geleden, was me helemaal niet opgevallen dat dat zo een ferm bazeke was. Blijkbaar dus wel. Dus ook al slaap ik veel, ik heb intussen toch ook wel al heldere momenten. Rond 15u30 kwamen ze me ophalen voor de foto’s van de longen. ...

Rustig mogen wakker worden werd me gisteren niet gegund. Om 7u werd ik al weggebracht naar de operatiekamer voor het plaatsen van de poortkatheter. Dit is inderdaad een kleine ingreep, maar het laatste stukje waar ze die echt op zijn plaats zetten was niet zo aangenaam. En vanaf nu hebben we een extra ID-card. Benieuwd dat ik ze ooit ga nodig hebben. Nadat ik terug op de kamer was, draaide alles maar om één woord: misselijkheid. Op geen enkele manier kon ik genieten van eten… Het enige wat ik kon doen om de dag weer voorbij te laten gaan was slapen. Toch deed ik elke maaltijd een poging. Tijdens het ontbijt kreeg ik bezoek van Sanne. Een zeer vriendelijke jongedame. Zij kwam me uitleg geven over hun studie waaraan ik zou mogen deelnemen. Aangezien nog steeds niet alle resultaten van de biopsie binnen zijn, kan er nog geen therapie worden gestart… maar er kunnen natuurlijk al wel voorbereidingen worden getroffen. En zo werden er weer een paar flesjes afgetapt. Rond 15u ging het een beet...

Ik ben er intussen zeker van dat die pijn en misselijkheid door iets in mijn onderbuik komt. Toen de dokter me gisteren onderzocht en even op de plaats had geduwd, die ik als gevoelig omschreef, heb ik de ganse dag een zeurende pijn gehad.  De medicijnen helpen me wel, maar ik heb al betere dagen gehad. De namiddag met Luc was gezellig. We hebben wat gewandeld, gepicknickt op bed en wat gezelschapspelen gedaan. Hij heeft me ook wat uitgedaagd met breinbrekers… Normaal hou ik hier echt van, maar nu vroeg het duidelijk toch wat meer inspanning…maar we gaven niet op! Morgen terug een werkdag… ook ik zal weten wat te doen.

Gisteren was de derde dag op rij dat ik me ‘s morgens misselijk voelde en dat het me heel veel moeite kostte om aan de dag te beginnen. Ook het eten bleek steeds minder goed te gaan. Het enige wat opviel was dat ik al drie dagen op rij een lichte temperatuurstijging had bij de eerste meting. De nacht was eigenlijk het langste moment dat ik zonder Dafalgan deed. En zo kregen ze het vermoeden dat er misschien iets werd onderdrukt? Ze zouden de Dafalgan even laten en kijken naar wat mijn lichaam dan zou doen… en we hoefden niet lang te wachten want de koorts kwam al snel boven water. Onmiddellijk begonnen er een aantal bloedafnames en plaatste ze een nieuw infuus tussen de blauwe plekken. Het antibiotica dat ze me gaan toedienen zou straf spul zijn… in mijn fantasie zie ik nu overal in mijn lichaam jagertjes in het rondschieten op zoek naar indringers. Hopelijk vallen ze wel niet flauw als ze dat monster tegenkomen. We weten de volgende dagen dus weer wat doen: aansterken en wachten op de...

Iets wat de vroege lezer gisteren misschien is opgevallen, dat is dat ik later aan mijn blog begin. Soms schreef ik ‘s nachts of in de hele vroege uurtjes, maar deze marmot slaapt de klok rond. Rond 20u word ik moe en vanaf 6u30 halfwakker. Op dat moment start ik met mijn medicatie en rond 8u probeer ik aan mijn dag te beginnen, gewapend met een zuurremmer, iets tegen misselijkheid en vanalles tegen de pijn. Het probleem is dat er tussen 8u en 10u veel nevenactiviteiten zijn of minder schrijftijd. Maar ik heb met de redactieverantwoordelijke afgesproken dat ik ten laatste om 12u zou posten. Gisteren kwamen natuurlijk de vaste bezoekers, maar kreeg ik ook weer hoog visite. Mijn lieve kleindochter. Sem, kwam nog eens een keertje langs. Wat zou ik haar graag echt willen pakken en knuffelen… maar voorlopig heb ik daar de kracht nog niet voor en moeten we nog voorzichtig zijn me die wonde. Bij het afscheid zwaaide ze naar me. Dat was echt genieten en ik zag plots ook een fiere mama en papa....

De nachten verlopen heel goed, maar de ochtenden zijn het zwaarste deel van de dag. Ik voel ‘s ochtend altijd meer activiteit in mijn onderbuik en die ‘pijn’ maakt me dan weer misselijk… waardoor mijn ganse dag wordt verstoord. Onze missie op dit moment is de pijn en misselijkheid leren voor zijn. Voor mij wil dit concreet zeggen dat ik goed moet leren voelen of ik maar een ietsiepietsie pijn voel.  Gene gemakkelijke… maar moeilijk gaat ook. Het werd dus een dag van veel slapen en proberen iets te eten. Na de middag heb ik extra medicatie genomen en waren er mijn twee vaste bezoekers: dokter en kiné. Terwijl ik verder sliep, zorgde de kiné ervoor dat mijn beentjes toch de nodige beweging kregen.  Rond 15u begonnen de medicijnen hun ding te doen en kon ik me voorbereiden op mijn hoog visite: Luc en mijn 3 kids. We zouden samen allemaal worden ingelicht door de supervisor over mijn vervolgtraject. Het wordt sowieso chemotherapie!  Genezen zal ik nooit meer, maar ze gaan wel...

Weer een goeie nacht gehad! Hier ben ik echt wel heel dankbaar voor. De nachten worden zelfs stilaan langer en enkel nog even onderbroken voor een plaspauze of een bezoekje van een verpleegkundige. Is het omdat alle dagen wat op elkaar beginnen te gelijken of omdat mijn geheugen het wat moeilijker krijgt… maar ik moet duidelijk meer moeite doen om me gisterenmorgen te herinneren. Oef, ik weet het weer! Ik had honger en wou opstaan om verder te werken aan het kweken van die ‘spieren’. Maar toen ze het ontbijt brachten en ik aan tafel zat, kreeg ik plots hevige buikkrampen. Mijn lichaam heeft terug zin om naar zijn oude ritme te gaan, alleen is die mogelijkheid er niet meer. Uit veiligheid een pamper aangetrokken en spijtig genoeg niet kunnen eten. Na een uurtje rusten voelde ik me terug beter, waste ik mezelf en ben ik even in mijn kast gaan sneukelen om dat nieuwe hongertje te stillen. Dan de klassiekers van de dag: een bezoekje van de kiné, dokter en gans het bezoekuur was er eentje v...

Mijn nacht zal wel in orde zijn geweest, want ik herinner me toch niks speciaals. Het valt me wel op dat de dagen stilaan meer en meer in elkaar overgaan, mijn tijdsbesef veranderd en dat ik steeds meer en meer in het nu kom. Af en toe vraag ik nog wel eens welke dag het is, maar een paar minuten later weet ik het al weer niet meer… en uiteindelijk maakt het ook niets meer uit. We hadden meer kracht, minder pijn, meer bewegingsvrijheid, iets meer eetlust… en ik was klaar om me over te geven aan die douche. Zo vreemd die eerste echte confrontatie met mijn ‘nieuwe’ lichaam. Ook al was ik geen bodybuilder er waren toch nog een beetje spieren die het bij elkaar hielden. Ik moest in mijn nakie op een stoel zitten en er werd water over me gespoten… ik kon van de wasbeurt niet echt genieten. Hierna werden mijn haren gewassen en de rest deed ik zelf, maar daarvoor koos ik voor het water aan de lavabo. Nadat ik terug op mijn bed zat, merkte ik wel dat het me deugd had gedaan en deden de complim...

Op dit moment hoor ik in de statistieken bij de goeie slapers. Zelfs na een wandeling tijdens de nacht naar het kleinste kamertje, val ik na twee minuten in bed opnieuw in een diepe slaap. En ja, stilaan begint mijn rug wat pijn te doen…  In de ochtend vond de verzorging plaats, daarna weer wat gegeten om vervolgens te beginnen aan de relatieopbouw met die 200ml bijvoeding. Ik ben op zoek naar een manier om van deze bijvoeding te leren genieten, maar het is geen gemakkelijke. Vandaag zou de kapper langskomen. Ik was bereid om het vaste tarief van €35 te betalen in ruil voor een wasbeurt zittend in een kappersstoel. Maar daar deed ze niet aan mee. Ze wast de haren op dezelfde manier als de verpleegkundigen…een zeer lieve verpleegster zag hoe teleurgesteld ik was. Ze stelde me voor om vanavond een gaatje vrij proberen te maken om me hierbij te helpen.  Op dinsdag is er steeds teamoverleg en moet je dus wat langer wachten op de dokter, kiné of… Maar, plots kreeg ik onverwacht bez...

Ik had een vrij rustige nacht, ergens rond 00u30 begon mijn buikje te knorren. Gelukkig mocht ik een middernachthapje en lukte het me om daarna verder rustig te slapen. In de ochtend was het al snel duidelijk dat er een nieuwe werkweek was begonnen. De prikploeg kwam vroeg langs en zorgde voor een mooie blauwe plek en daarna kwam een verpleegster, die ik nog niet kende, om even te vragen wat ik wou. Er zijn de moetjes en de magjes. Wat moest gebeuren? Een fris zakje hangen (zal mijn bezoek weten te appreciëren), toedienen van de medicatie, vervangen van de pleister en natuurlijk wat proberen te eten. Ze wilde me ook helpen om me te douchen want mijn haren zijn sinds die zweetnacht een beetje heel erg veel vettig. Ze zou me ook helpen om me te wassen en als ik graag een proper bed wou, kon ze daar ook voor zorgen. We sloten een deal: ik zou eerst eten en dan wat uitbuiken… en om 9u30 zouden we gaan voor de opfrisbeurt. Ze stond hier zoals afgesproken met een stoomkapje, washandjes en pr...

Vandaag was ik wat rebelser. Rond 8u30 start de dag met enkele klassiekers: bed opfrissen, gewassen worden en eten. Ik weigerde om yoghurt te eten en mee te werken aan de verzorging want ik begreep niet waarom die maagsonde nog niet weg was. En nog minder hoe ik in hemelsnaam nu ook maar deftig kon rechtop komen als je je precies een hond aan een leiband voelt. In mijn geval moet je dan weten dat het over drie leibanden gaat met nog wat gewicht aan.  Als ontbijt kreeg ik uiteindelijk een warme pudding. Dit was genieten, maar vooral ook omdat ik bij elke hap dacht aan het uitlikken van de pot na het maken van pudding thuis met de kids. Hier had ik altijd wel hulp bij.  Daarna koos ik om gewoon maar de tijd wat te doden met slapen. Rond 11u30 vroeg ik wanneer de dokter zou komen. Dat kon nog even duren, maar tien minuten later was hij daar. Blijkbaar stond in mijn dossier dat ik nog had gebraakt en dat ze de maagsonde nog een keer hadden moeten het werk laten doen. Vijf minuten ...

Zaterdag, en deze keer geen weekendplannen met Luc of de kids. Ik zal me dit weekend nog maar wat verder laten verwennen in dit vijfsterrenhotel. Vandaag kreeg ik vooral goed nieuws en voelde ik mezelf ook al een stukje beter. Soms zou ik de dingen wat meer op mijn tempo willen doen, maar ik ben hier nu eenmaal niet alleen. Als ik met de dokters praat, voel ik dat ze mijn noden begrijpen… we zijn niet allemaal hetzelfde. Hoe hard ik ook wil vechten, hoe sterk ik ook mag lijken… het is niet eenvoudig om de band je met je lichaam dat zo verzwakt en pijn doet, te kunnen bewaren. De to do’s voor vandaag waren: proberen even op mijn benen te staan en wat yoghurt te eten. Bij mijn avondmaal moest ik al kokhalzen bij het idee van opnieuw die yoghurt te moeten eten. Ik lust dat niet, dus vroeg ik me eigenlijk af wat ze wilden testen? Volgens mij wordt dat nog het zwaarste in mijn traject, al die calorierijke shakes en yoghurts drinken.  Zowel de dokter als chirurg zagen dat alles goed verl...

Donderdag om 16u waren mijn ‘kostbare’ spulletje in de kluis gedaan. Het gevolg was dat ik mijn gsm niet meer binnen handbereik had. Vrijdagmorgen rond 8u heb ik hem aan de verpleging gevraagd… want op het thuisfront wisten ze nog altijd van niets. Nu ze wisten dat een stoma voor de chirurgen een eenvoudige ingreep is. Ik liet hen kort weten dat de stoma was geplaatst en aan zijn job was begonnen… en ook dat ik voor vandaag even geen bezoek zou willen. Ik voelde me echt niet goed en zo moe, maar daar hadden ze al snel een verklaring voor. Ik kreeg koorts! Een hele normale reactie van het lichaam na deze ingreep. Even later stond er weer een trio aan mijn bed. De chirurg legde uit dat de stoma was geplaatst aan het begin van de dikke darm en dat de bedoeling ervan is om me meer comfort te bieden. Klinkt misschien raar, maar het is wel zo. Ge moet niet meer rechtstaan om naar de wc te gaan. Hij liet ook weten dat ze tijdens de kijkoperatie wat meer zicht hadden gekregen op het beestje en...

Af en toe een beetje geluk zou leuk zijn, maar gelukkig kan ik tegen een stootje. Tot aan de operatie heb ik bijna alleen maar geslapen, kreeg ik weer heel veel informatie van de chirurg, dokter en die lieve vrouw die blijkbaar de hoofdverpleegster is… en nog een kort bezoekje van Lieve. Zoals het lot bepaalde om mij die tumor te geven, koos ik voor Lieve om haar iets dichter bij me te laten. Ze was de eerste die wist dat ik op zijn ‘Indiaas’ ziek was. Ik moest haar die donderdag wel bellen om te laten weten dat ik niet mee op uitstap kon. Nu weet dat ik met elk van  jullie wel alle dagen zou willen chatten of bellen, maar daar heb ik momenteel de kracht en energie niet voor. Als ik ook zelf moest te zwak worden om aan de blog te werken, dan weet ik ook dat Lieve me daarbij zal helpen. De info komt uiteindelijk, de ene dag al wat rapper dan de andere, ook wel tot bij jullie. Maar soms moet ik de dingen ook eerst zelf kunnen begrijpen of verwerken alvorens ik er kan over schrijven. ...

Vannacht rond 3u30 werden we misselijk, maar na een halfuurtje voelde ik me dankzij één van de wondermiddeltjes een stuk beter. Om 6u30 werd er weer bloed afgenomen, nochtans hadden ze me verteld dat dit niet meer nodig zou zijn. Ach, een prikje meer of minder maakt me eigenlijk ook niet meer uit. Vandaag zou een rustdag worden. Rustig wakker worden, me wat opfrissen en ‘proberen’ te ontbijten. Na het ontbijt voelde ik me…inderdaad…’misselijk. dat eten met die zachte en vloeibare textuur kon er duidelijk niet meer bij. Zo een bakske, dat blijkbaar nierbekken wordt genoemd, was gauw gevuld. Dit was duidelijk niet goed, want plots schoten alle verpleegkundigen in het rond en hoorde ik eentje op de gang bellen over mevrouw Heyman.  Een uur later stond er plots de hoofdchirurg, mijn dokter en een lieve vrouw rondom mijn bed. Ze schrokken wel toen ze zagen hoe het ontspannend ik aan het knutselen was. Ik reageerde spontaan dat ik me gewoon probeer bezig te houden en af te leiden. Wat ze...

Ik had een goede nachtrust. Rond 1u kreeg ik plots wel pijn in mijn hartstreek en de bloeddruk was wat verhoogd. Op een EKG zagen ze gelukkig dat met mijn hart nog alles in orde was.  Verder bracht de woensdag niet veel nieuws aan het licht. De ochtendmisselijkheid was daar opnieuw, maar ik heb mijn eten in zijn nieuwe textuur wel kunnen binnenhouden. Alle medicatie gaat vanaf nu via een infuus zodat ik kan genieten van een heerlijk glaasje water, thee of yoghurtdrankje zonder ‘vieze’ toevoegingen.  Dat je je hier niet snel eenzaam zal voelen kan ik je wel verzekeren. Vandaag zag ik voor de eerste keer een vrijwilligster, een dame die bij je op theevisite komt. Blijkbaar heeft ze nog al pogingen ondernomen om kennis te maken, maar ofwel was ik op onderzoek of anders sliep ik. Natuurlijk heb ik ook de dokter gezien en zij zitten duidelijk met een dilemma. Elke dag wordt de buik wat strakker en harder. Ik hoop morgen eindelijk te weten wat de chirurg erover denkt. Wat ik vooral ...

Een blok slapen en dan even wat wakker zijn, zo verlopen momenteel mijn nachten en dagen. Vandaag heb ik best een beetje stress. Ik hoorde daarstraks bij het bloed afnemen door de verpleegkundige dat vandaag, dinsdag, alle aandacht zou gaan naar mijn hart en de bloedvaten.  Toen ze rond 8u30 mijn eten brachten en mijn lichaam zelf terug probeerde op te starten, moest ik al mee in de rolstoel voor een EKG en een TTE. Dit was niet zo fijn! De ochtend is mijn moeilijkste moment van de dag. Het lijkt wel alsof ik zwanger ben. Ochtendmisselijkheid, een stevige buik en dan een pijn die op weeën lijkt. Het is hun uiteindelijk gelukt om me mee te nemen en ik was heel blij toen ik op die onderzoekstafel mocht gaan liggen, want liggen was op dat moment het enige wat ik wou.  Het onderzoek verliep rustig en dat deed me wel wat deugd. En mijn hart leek in orde. Terug op de kamer vroeg ik om mijn theewater wat op te warmen en gingen we een poging doen om te eten. Ik presteerde het om een h...

Vandaag maandag zouden de onderzoeken starten. Ik was er klaar voor of toch niet?  Bij het wakker worden voelde ik me zwakker. Ik had wat buikpijn en wou proberen op het potje te presteren, maar dit lukte me niet. Ik werd alleen maar onwel. Alarm! Bloeddruk was de hoogte ingeschoten en ik kon niet meer op mijn benen staan. Zelfs mijn ogen openhouden was te veel gevraagd. Ik kon alleen maar slapen… en af en toe even aan mijn blog werken.  Er werd beslist om met het bedje naar de CT-scan te gaan. Ik sliep en zij deden elk hun deel van het werk: me naar de scan rijden, een infuus prikken… geen idee hoeveel keer op die paar dagen ik al geprikt ben. Maar er zijn al heel wat blauwe plekken en verschillende aders worden opstandig en maken zich hard. Een uurtje na de CT-scan kwam de assistente even langs. Ze liet me weten dat er op de scan kleine bloedklonters in de longen waren te zien en dat ik vanaf vanavond bloedverdunners zou krijgen. Elke dag wel een nieuw kwaaltje bij. In de na...

De laatste uurtjes thuis voelde ik me wat meer draaierig en tijdens de autorit wist ik ook niet waarom ik me zo vreemd voelde. Ik voelde me niet misselijk maar toch? Nadat ik een halfuurtje in het ziekenhuis terug was, kwam de dokter langs. Ze zag hoeveel deugd me dit ene nachtje had gedaan. Ik kon haar ook vertellen dat de kinderen waren ingelicht en dat ik klaar was om te vechten. Ik vertelde haar ook dat ik me wel wat vreemder voelde en dat de pijn veel beter was. Ze zei me dat de pleister zijn werk begint te doen en dat dit alles komt omdat ik nu aan de drugs zit. Dat was even slikken… Ze was ook ontzettend trots op me omdat ik zelf met mijn kinderen het gesprek ben aangegaan.  Even leek ik alles aan te kunnen! Om 15u zou Mirthe komen. Ze had het heel zwaar en wou bij me zijn. Ik wou dat ik al haar vragen kon beantwoorden, maar het enige wat we nu moeten hebben is geduld en vertrouwen in de dokters. We hadden een fijne namiddag. Af en toe knuffelen, een traantje laten en vooral...

Tijdens het gesprek in de ochtend met de dokter had ik gevraagd of ik  één nacht naar huis zou mogen gaan slapen. In het weekend worden er geen onderzoeken of ingrepen gedaan. Ik beloofde dat ik mijn best zou doen om voldoende water te drinken. Aangezien ik enkel op dat moment nog maar vocht toegediend kreeg met een middel in tegen de misselijkheid. Ik zou in het ziekenhuis nog eten en terugkomen wanneer zij wilden. De supervisor gaf toestemming en de afspraak was om zondag ten laatste om 11u30 terug te zijn zodat ze me zeker nog even kon onderzoeken. Ik kreeg voor ik vertrok mijn eerste pijnpleister opgeplakt, de instructies voor medicijnen en we spraken ook af in welke situatie ik onmiddellijk terug naar het ziekenhuis zou komen. Dit avondje heeft Luc en mij zeer veel deugd gedaan. Waar we in ons oude leven op zo een mooie voorjaarsavond zouden gaan wandelen en een terrasje doen, kropen we nu om 20u30 in ons bedje. Gewoon dicht bij elkaar liggen, wat praten en een traantje laten ...

Na een woelige donderdagnacht probeerde ik vrijdag met frisse moed de dag aan te vatten. Ik weet dat het geen gemakkelijk parcours zal worden, maar als je omringd wordt met voldoende mensen die van je houden, kan je net iets meer. Rond 10u kwam de dokter langs  en kreeg ik een laatste tik uitgedeeld. Op de scan had de oncoloog gezien dat er ook uitzaaiingen waren op de eierstokken, lever en in het buikvlies. Het verdict: ongeneeslijk ziek! Er ging zoveel door me heen. Gaat Sem me ooit leren kennen, kan ik nog naar de trouw van Arnout, ga ik nog kunnen badmintonnen…maar vooral… hoe breng ik dit nieuws aan mijn kinderen. Het enige wat ik nog kon doen, was wenen. We hebben elk onze eigen ouders ingelicht en ik zou in het weekend zelf praten met de kinderen. Mijn wereld stond plotseling helemaal op zijn kop. Spijtig genoeg was het intussen al vrijdag en zou ik moeten wachten tot maandag voor onderzoeken. Ze hebben wel geprobeerd om me er tussen te krijgen, maar het is niet gelukt. Ons ...

In onze kamer op spoed zaten we allebei opgelucht omdat er eindelijk gericht actie kon worden ondernomen. Ze spraken over een sonde, een mogelijke  operatie… maar ik moest sowieso worden opgenomen. Ik was blij en opgelucht, want eindelijk zou die pijn en misselijkheid verdwijnen.  Een halfuurtje later kwam arts nummer één terug op bezoek. Hij vroeg: ‘heeft de dokter zonet nog wat extra uitleg gegeven?’ Euhm, neen… En toen kregen we een verhaal te horen dat wazig binnenkwam. Die obstructie was het gevolg van weefselaangroei. U hebt darmkanker… en opnieuw was ze weg. Mijn wereld stortte in en Luc begreep er niks van. Opnieuw kwam de eerste dokter binnen om ons nog wat te informeren. Ze gaan een kamer voor je klaarmaken want we willen zo snel mogelijk weten van waar die kwaadaardige tumor komt. Kwaadaardig? De uitleg die volgde hebben we geen van beiden gehoord. Onze wereld stond plotseling op zijn kop. Ik vond het belangrijk om onze kinderen in te lichten, Luc wilde nog even wac...

Op 22 februari begon mijn avontuur naar India, een reisbestemming die maar weinig mensen om me heen begrepen. Nu het was niet zozeer een keuze, het was gewoon een kans om een keer buiten Europa te gaan, dat op mijn pad kwam. Het was een schitterende reis en wat ik op dat moment zeker wist was dat ik in dit land nog wel andere plekken wilde ontdekken. Mijn volgende keer zou ik samen met Luc naar Rishikesh gaan. In onze studententijd luisterden we graag naar die krakende elpees van The Beatles. Met Luc naar Rishikesh gaan, een plek waar het schitterende witte album van The Beatles werd geschreven, dicht bij de Himalaya… dit leek een topidee. Af en toe beetje nostalgie moet kunnen. Het was een mooie reis door een klein deel van India. We bezochten plekjes waar de locals kwamen, genoten van hun heerlijke thees en durfden het na enkele dagen aan om streetfood te eten. De reis was een echte cultuurshock, maar de grootste shock voor mij was mijn thuiskomst. Zondagavond op 9 maart maakte ik me...